بعضى از مفسران غرب زده تلاش می کنند مفاهيم قرآنى را بر اساس اصول علوم طبيعى و يا موازين مادى تفسير كنند، لذا گهگاه گرفتار تفسير به رأى شده اند. به عنوان مثال نویسنده تفسیر «المنار» ذیل آيه 260 سوره «بقره» می نویسد: «منظور اين است كه چهار مرغ را انتخاب كن و آنها را چنان تربيت كن كه با تو انس بگيرند، آن چنان كه هر وقت آنها را صدا بزنى به سراغ تو بيايند. سپس هر يك را بر كوهى بگذار، آنها را صدا كن آنها به سرعت به سوى تو مى آيند. همين گونه است فرمان پروردگار هنگامى كه بخواهد مردگان را زنده كند آنها را طبق فرمان تكوين صدا مى زند كه زنده شويد، بلافاصله زنده مى شوند».

پيدايش هر آئين جديد الهى مثل اسلام با سنت شكنى هايى همراه است. پيشگامي در ايمان به پيامبر اسلام(ص) در آن محيط آلوده كارى بسيار مشكل است؛ زيرا پيشگامان در ايمان مورد هجوم جاهلان متعصبند و چون در اقليتند جان و مالشان همواره در خطر است. بعلاوه آنها اسوه اى براى ديگران و سببى براى پيشرفت آئين حقّ در دنيايند. روى اين جهات چهارگانه، «قرآن» وعده قطعى بهشت را به آنان داده است؛ البته اولين موهبتى كه خداوند در سوره «واقعه» براى آنها قرار داده موهبت قرب به خداست كه از تمام نعمت هاى عظيم و جنات النعيم بالاتر است.

کمتر صفتى مانند «حسد» در طول تاریخ سبب حوادث دردناک و مشکلات عظیم در جوامع بشرى شده است. نخستین خونى که در جهان بشریت ریخته شد، خون هابیل بود که صرفاً به خاطر حسد بود. بسیارى از حوادث دردناک صدر اسلام، مخصوصاً حوادث عصر خلافت امیرمؤمنان على(ع) نیز ناشى از حسادت حسودان بود که در خطبه 33 نهج البلاغه، به آن اشاره شده است. به همین جهت است که در روایات، حسد منشأ فساد جامعه شمرده شده است.

منظور اين است که وقتي «قابيل» تهديد خود را عملى كرد و «هابيل» را به قتل رساند بار گناهان گذشته هابيل بر دوش قابيل افتاد؛ چراكه در قيامت بايد غرامت قتل برادرش را بدهد و چون عمل صالحى ندارد بايد گناهان هابيل را بپذيرد. امام باقر(ع) نيز مى فرمايد: «كسى كه مؤمنى را عمداً به قتل برساند خداوند تمام گناهان [مظلوم] را بر قاتلش مى نويسد و مقتول از تمام گناهان پاك مى شود».

یکی از رذایل اخلاقی که آثار بسیار منفی در زندگی فردی و اجتماعی بشر داشته است مساله «حسد» است؛ در واقع حسد یکی از ریشه های اصلی تمام بدی ها و از دام های بسیار خطرناک شیطان است؛ همان دامی که در نخستین روزهای آفرینش بشر، فرزند آدم(ع) قابیل را به کام خود فرو کشید و دستش را به خون برادرش هابیل آلوده کرد و به همین دلیل در روایات اسلامی، حسد یکی از اصول سه گانه کفر شمرده شده است. حسود در واقع معترض به حکمت الهی است و به همین دلیل نوعی کفر و شرک محسوب می شود.