اولين مدعي دروغين «سفارت»، ابو محمد شريعى بود و پس از او، افراد ديگري مانند محمد بن نصير نميرى، احمد بن هلال كرخى، محمد بن على بن بلال، ابوبكر محمد بن احمد بن عثمان بغدادى، اسحاق احمر، باقطانى و شلمغانى و ابودلف كاتب، ادعاي سفارت كردند. برخى از آنان در ابتدا از مردان صالح بودند؛ ولى به جهات مختلف راه انحراف را در پيش گرفتند.

در مورد اماماني كه در سنين كودكى به امامت رسيده اند از امام قبل خود، به طور صريح و ضمنى سخنانی بر امامت آنها وارد شده است. محمد بن ابى نصر، محمد بن على بن بلال و عمرو اهوازى روایاتی در این مورد نقل کرده اند.