پس از آن که نامه نگاری میان امام(ع) و معاویه نتیجه ای نداد امام(ع) به معاویه نوشت: بین او و معاویه چیزی جز شمشیر حاکم نخواهد بود. امام(ع) سپاهیان را به فرماندهی «عبیدالله بن عباس» به «نخیله» فرستاد. اما عبیدالله با رشوه معاويه، سپاه امام(ع) را ترک کرد و به معاویه پیوست. سپس بخش اعظم سپاه عراق، به شامیان پیوستند. امام(ع) نیز در «مدائن» توسط یکی از خوارج مجروح شد. شايعه پذبرش صلح از سوی امام(ع) و پيوستن قيس به معاويه و...، باعث شد امام(ع) نتواند كوفيان را برای نبرد متحد كند، در نتیجه امام(ع) صلح تحميلی معاويه را پذیرفت.

عایشه براى افراد سرشناس بلاد نامه نگاشت و از آنان برای جنگ با علی کمک خواست. از جمله: براى احنف بن قیس، صبرة بن شیمان، قیس بن سعد، زید بن صوحان؛ و همچنین کـوفـیان نامه نوشت و افتخاراتشان را برشمرد و به آنان فرمان داد که مردم را از على(ع) دور سازند. و نیز براى مـردم یمامه و مدینه نیز نامه هایى نوشت.

ابوالقاسم قیس بن سعد بن عباده، صحابى بزرگ و از اشراف و رؤسا و سیاستمداران و جنگ آوران و سخاوتمندان و سخنرانان و زُهّاد و دانشمندان عرب، و از استوانه هاى دین و پایه هاى مذهب به شمار مى رفت.  قيس به منزله رئيس پليس پیامبر(ص) بود. على(ع) نيز او را در خلافتش به حکومت مصر گماشت و او در آنجا با زيرکى، کاردانى و سياستش در برابر معاويه و عمرو عاص مقاومت مى کرد. سخنرانی ها و گفته های او همه گواه بر تبحّر او در معارف الهى است، و گام هاى بلند او را در شناخت قرآن و سنّت نشان مى دهد.

واقعه «یوم الدار» را گروهى از صحابه از جمله: امیر المؤمنین على(ع)،  براء بن عازب الأنصاری، ابو رافع مولى رسول الله(ص)، عبدالله بن عباس، عمرو بن ميمون‏، ابوبکر بن أبی قحافه، عمر بن الخطّاب و قیس بن سعد بن عباده الأنصاری، نقل کرده اند.