جلب امام عسکری(ع) به سامرا، خود به معنی زندانی کردن آن حضرت در آن شهر، به منظور کنترل امام(ع) و ارتباطش با شیعیان بود. در مواردی نيز نسبت به بازداشت حضرت، سختگیری بیشتری اعمال می شد؛ به ویژه هنگام پیدایش جریانات خاصی که نوعی تهدید بر ضد حاکمیت بود. از سویی روایات زیادی درباره بازداشت امام عسکری(ع) وجود دارد که البته از جهاتی با یکدیگر ناسازگارند و علت آن، افزون بر بازداشت های متعدد حضرت، اشتباه مردم در ذكر نام خلفاي عباسي نیز هست. به گفته «ابو هاشم جعفری»، امام(ع) در دوران مهتدی و معتمد عباسی زندانی شده اند.

خاندان عباسى، طبق روايات متواتر، مى ‏دانستند مهدى موعود كه تار و مار كننده حكومت هاى ظالم است، از نسل حضرت عسكرى(ع) خواهد بود؛ به همين جهت پيوسته مراقب او بودند تا بلكه بتوانند فرزند او را نابود كنند. لذا فشار و اختناق در مورد پيشواى يازدهم فوق العاده شديد بود و از هر طرف او را تحت كنترل و نظارت داشتند و امام را ناگزير كرده بود هر هفته روزهاى دوشنبه و پنجشنبه در دربار حاضر شود و به اين مقدار نیز كفايت نكرده، امام را بازداشت و زندانى كردند و حتى تصميم به قتل حضرت گرفتند.

پس از قتل متوكل، تركان بر امور كشور مسلط شدند و به جاى اينكه خليفه فرمانده آنان باشد، خليفه را به زير فرمان خود در آوردند، به گونه اى كه اگر خليفه به خواسته‏ آنان تن نمى ‏داد، نقشه بركنارى يا قتل او را مى ‏كشيدند. عملا وضع به گونه‏ اى بود كه خليفه يك مقام تشريفاتى بيش نبود و رتق و فتق امور کلاً در دست تركان قرار داشت. پس از معتزّ، مهتدی و پس از او هم معتمد، استقلالی در کارها نداشتند و پیوسته بازیچه دست ترکان دربار عباسی بودند و به سرنوشتی همانند معتزّ گرفتار شدند.

مهتدى چهاردهمين خليفه عباسى بود كه پس از قتل برادرش معتز در سال 255 ق بر مسند خلافت تكيه زد. او نيز بازيچه دست تركان بود لکن در قياس با ديگر خلفاى عباسى، فردى معتدل بود، و از نظر اخلاق و رفتار بى شباهت به «عمر بن عبدالعزيز» نبود. او دربار را از مظاهر اشرافي گرى پاك و بساط مي گسارى را جمع كرد. البته انگيزه مهتدى، ملاحظات اجتماعى و سياسى بود وگرنه چطور تا آخرين لحظه عمر، غاصبانه بر مسند خلافت تكيه زده و امام عسكرى را به زندان فرستاد و حتى تصميم داشت امام عسکری(ع) را به قتل برساند.