مشكل معاد جسمانى اين است كه براى بازگشت همه انسان ها جا نخواهد بود؛ زيرا هم اكنون كره زمين در برخي نقاط جا براى نسل موجود ندارد و كارشناسان هشدار مى دهند كه با این شتاب و آهنگ رشد جمعيت، بزودي محيط كره زمين براى يك نسل تنگ خواهد بود. اما در معاد روحانى مشكلى وجود ندارد؛ چرا كه در جهانِ ارواح، مزاحمتى نيست. در جواب باید گفت: طبق آيات قرآن يا كره زمين به اندازه وسعت آسمان ها و زمين گسترش مي يابد كه بهشت و دوزخ و همه انسان ها را در خود جاى مي دهد و يا انسان ها بعد از قيامت از كره زمين به جاى ديگرى منتقل مى شوند.

اسماعیلیان معتقدند نفس همه انسان ها پس از مرگ، در مکانى به نام اعراف جمع شده و در انتظار قیامت به سر می برند. اما  با وجود باور به معاد روحانى، نمى توان معتقد به وجود برزخ بود، چون با جدایى نفس از بدن، قیامت نفس شروع شده و لذت و حزن معنوى آغاز می گردد. ممکن است اسماعیلیه به سبب تصریح قرآن به برزخ، تأویلاتى را بیان کرده باشند.

اسماعیلیه معتقدند: معاد تنها روحانی است نه جسمانی، زیرا 1- اگر جسمانی باشد، باید احکام تکوینی مانند: بیماری و مرگ و... در آن جهان نیز وجود داشته باشد. 2- در معاد جسمانى، بدن ها پوسیده و تبدیل به بدن هاى جدید می شود و این بدن جدید باید عذاب بچشد، در حالی که  بدن جدید گناهى نکرده است. 3- با وجود آن که عذاب دورنى سهمگین تر از عذاب بیرونى است، چه نیازى به ایجاد یک بدن جدید است. 4- خداوند فرمود: شهدا نزد وى روزى مى خورند در حالی که بدن هایشان پوسیده است. بنابراین معاد جسمانى امکان ندارد.