آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

انبياء الهى(ع) دو نوع مبارزه مشترك و اختصاصي داشته اند: 1. مبارزه مشترك همه انبياء با «شرک و بت پرستی». 2. مبارزه اختصاصي انبياء با «انحرافات اختصاصى» قوم و جمعيّت شان. مانند مبارزه اختصاصي حضرت شعیب(ع) با کم فروشی، حضرت لوط(ع) با مسائل شهوانی و همجنس بازی و حضرت موسی(ع) با استکبار فرعون.

انبياء الهي با دو چيز به طور جدّى مبارزه كرده اند؛ يكى از آنها مشترك بين تمام پيامبران الهى بوده، و ديگرى چنين نبوده است:
1. «شرك و بت پرستى» موضوعى است كه همه پيامبران الهى با آن به مبارزه برخاسته اند، چرا كه اقوام گذشته غالباً در وادى خطرناك بت پرستى گرفتار بوده اند. از آنجا كه پرستش خداى ناديده برايشان مشكل بود، به سراغ بتها به عنوان مظهر خدا مى رفتند، يا غلوّهايى كه در حقّ انبياء الهى داشتند در نهايت آنها را به بت پرستى سوق مى داد.
بت پرستان گاه خورشيد را مى پرستيدند، گاه به سراغ پرستش ماه مى رفتند، و گاه حتّى حيوانات را به عنوان معبود خود انتخاب مى كردند كه اين نوع بت پرستى حتّى در عصر و زمان ما در بعضى نقاط جهان مانند هندوستان رواج دارد. تنوّع بت پرستى و انواع بت هايى كه در طول تاريخ مورد پرستش بت پرستان قرار گرفته به قدرى زياد است كه طبق گفته يكى از مورخين هر چيزى كه روى كره زمين وجود دارد روزى مورد پرستش عدّه اى واقع شده است.(1)
انبياء الهى در طول تاريخ به طور جدّى با انواع بت پرستى مبارزه كرده اند، و اين مبارزه مشترك بين تمام پيامبران بوده است.
2. دومين چيزى كه انبياء الهى با آن به مبارزه برخاسته اند، «انحرافات اختصاصى» قوم و جمعيّت آنها بوده است. مثلاً قوم شعيب(عليه السلام) در مسائل اقتصادى مشكل داشتند و انحراف آنها كم فروشى بود، و حضرت شعيب(ع) به طور جدّى با اين انحراف خطرناك به مبارزه برخاست.
قوم لوط(عليه السلام) گرفتار مسائل شهوانى و به ويژه همجنس بازى بودند كه پيامبرشان حضرت لوط(ع) تمام نيروى خويش را براى دفع اين مصيبت بزرگ به كار گرفت.
مردم عصر حضرت نوح(عليه السلام) جمعيّتى دنياپرست، وابسته به دنيا و متكبّر بودند، حضرت نوح(ع) وظيفه داشت علاوه بر بت پرستى با دنيا پرستى آنها نيز مبارزه كند و آنها را از وابستگى به دنيا و تكبّر برهاند.
فرعون و فرعونيان گروهى استعمارگر بودند كه بنى اسرائيل را برده خود كرده بودند. آنها براى رسيدن به هدف خود پسرها را مى كشتند و دختران بنى اسرائيل را زنده مى گذاشتند تا به عنوان كنيز به آنها خدمت كنند. حضرت موسى(عليه السلام) به طور جدّى با اين كارِ بسيار زشت مبارزه كرد. انحراف بعضى از اقوام جاهل زندگى تجمّلاتى و پر عيش و نوش بود كه پيامبرشان در مقابل اين انحراف ايستاد.(2)