آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

روايات متعددى مى گويد: آنچه مورد نياز امّت اسلامى تا روز قيامت است در قوانين اسلامى پيش بينى شده، حتّى ديه وارد كردن يك خراش بر بدن ديگرى؛ و اينكه بايد اين احكام را از اهلش گرفت. در اسلام قانون گذارى مخصوص خداست، و جايى براى قانون گذارى ديگران وجود ندارد؛ بنابراين آنچه در مجالس قانون گذارى اسلامى انجام مى شود همان تطبيق اصول كلّى قوانين اسلام بر مصاديق و موارد آن است.

در روايات اسلامى بر اين معنى تأكيد شده است و على(عليه السلام) در نكوهش كسانى كه به خود اجازه قانون‌گذارى را در محيط اسلامى مى دادند، و آن را اجتهاد مى ناميدند، سخنان آموزنده و مشروحى دارد كه بخشى از آن چنين است: «اَمْ اَنْزَلَ اللهُ سُبْحانَهُ ديناً ناقِصاً فَاسْتعانَ بِهِمْ عَلى اِتْمامِهِ اَمْ كانُوا شُرَكاءَ لَهُ فَلَهُمْ اَنْ‌يَقُولُوا و عَلَيْهِ اَنْ يَرْضَى»(1)؛ (آيا خداوند دين ناقصى نازل كرده و از آنها براى تكميل آن كمك خواسته؟ يا آنها شريك خدايند كه حقّ دارند بگويند ـ و قانون‌گذارى كنند ـ و بر خدا لازم است كه رضايت دهد و بپذيرد؟).
روايات متعددى كه مى گويد: آنچه مورد نياز امّت اسلامى تا روز قيامت بوده است در قوانين اسلامى پيش بينى شده، حتّى ديه وارد كردن يك خراش بر بدن ديگرى، و اينكه بايد اين احكام را از اهلش گرفت نيز به خوبى نشان مى دهد كه در اسلام قانون گذارى مخصوص خداست، و جايى براى قانون گذارى ديگران باقى نيست. بنابراين آنچه در مجالس قانون گذارى اسلامى انجام مى شود همان تطبيق اصول كلّى قوانين اسلام بر مصاديق و موارد آن است.
در حديثى از امام باقر(عليه السلام) مى خوانيم كه فرمود: «اِنَّ اللهَ تَبارَكَ وَ تَعالى لَم‌يَدَعْ شَيْئاً يَحْتاجُ اِلَيْهِ الاُمَّةُ اِلاّ اَنْزَلَهُ فى كِتابِهِ وَ بَيَّنَهُ لِرَسُوْلِهِ»(2)؛ (خداوند متعال هيچ چيزى را كه امّت اسلامى به آن نيازمند بوده است رها نكرده مگر اينكه در كتابش، حكم آن را نازل فرموده، و براى رسولش تبيين كرده است). در حديث ديگرى از امام صادق(عليه السلام) مى خوانيم كه فرمود: «ما مِنْ شَيْئ اِلاّ وَ فيهِ كِتاب وَ سُنَّة»(3)؛ (هيچ چيزى نيست مگر اينكه كتاب يا سنتى درباره آن نازل شده است). در روايات ديگرى آمده است كه همه احكام و قوانين لازم، براى امّت اسلامى تشريع شده، از جمله در حديثى از امام صادق(عليه السلام) مى خوانيم كه فرمود: «ما تَرَكَ عَلِىٌّ شَيْئاً اِلاّ كَتَبَهُ حَتّى اَرْشِ الْخَدْشِ»(4)؛ (هيچ قانونى از قوانين را فرو نگذارد مگر اينكه پيامبر(صلى الله عليه وآله) آن را املا كرد و على(عليه السلام) آن را نوشت حتّى ديه يك خراش!). براى آگاهى بيشتر از وسعت اين گونه احاديث، به كتاب جامع الاحاديث جلد 1، باب 4 از مقدمات مراجعه فرماييد.(5)