آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام علي(ع) دراین باره می فرماید: «نفوسشان عفیف و پاک است» و در كلامي ديگري می فرماید: «پاداش كسانى كه در راه خدا جهاد كرده و شهيد می شوند، بيشتر از كسى كه عفت و پاكدامنى پيشه می كند، نيست؛ و نزديك است كه فرد پاكدامن، فرشته اى از فرشتگان الهى شود».

امام علي(علیه السلام) در بخشي از خطبه 193 «نهج البلاغه» با اشاره به مقام «عفّت و پاكدامني متّقین»، روح آنان را عفيف دانسته و می فرماید: «نفوسشان عفیف و پاک است»؛ همان عفتى كه انسان را وادار به چشم پوشى از هوی و هوس و گناه مى كند و به تعبير ديگر هوی پرستى و گناه در نظر آنها بى رنگ مى شود، به گونه اى كه از مشاهده صحنه هاى زشت و آلوده متنفّر مى شوند. در كلمات قصار نهج البلاغه مى فرمايد: «مَا الْمُجاهِدُ الشَّهِيدُ فِي سَبِيلِ اللهِ بِأَعْظَمَ اَجْراً مِمَّنْ قَدَرَ فَعَفَّ؛ لَكادُ الْعَفِيفُ أَنْ يَكُونَ مَلَكاً مِنَ الْمَلَائِكَةِ»؛ (پاداش كسانى كه در راه خدا جهاد كنند و شهيد شوند، بيشتر از كسى كه قادر [بر گناه و حرام و اعمال ناشايست] شود و عفّت و پاكدامنى پيشه كند، نيست؛ نزديك است كه فرد پاكدامن و عفيف، فرشته اى از فرشتگان الهى شود).
چرا چنين نباشد؟! در حالى كه در ميدان جهاد اكبر بر دشمن خطرناكى همچون هواى نفس و شيطان غالب شده است.(1)