آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

قرآن با اشاره به داستان قوم بنی اسرائیل مي فرمايد: در آن زمان که بني اسرائيل زیر سیطره سلطان جباری به نام «جالوت» قرار داشتند به ناچار نزد پیامبر زمان خود «اشموئیل(ع)» آمدند و از او تقاضا كردند كه فرمانده ‏اى لايق براى آنها تعيين كند، تا براى به دست آوردن سرزمين خود با جالوت بجنگند، اشموئيل(ع)، طالوت را براى اين امر برگزيد و لشکر طالوت با توان اندک خود و با اینکه ساز و برگ جنگی قابل ملاحظه ای در اختیار نداشت، با ایمان و توکّل بر خدا و تکیه بر صبر و استقامت بر لشکر جالوت پیروز شد.

در آن زمان كه بنى اسرائيل زير سيطره سلطان جبّارى به نام «جالوت» قرار داشتند به ناچار نزد پيامبر زمان خود «اشموئيل»(عليه السلام) آمده، از او تقاضا كردند كه فرمانده ‏اى لايق براى آنها تعيين كند، تا براى به دست آوردن سرزمين خود با جالوت بجنگند، اشموئيل(عليه السلام)، طالوت را - كه جوان نيرومند و آگاه و از هر نظر لايقى بود - براى اين امر برگزيد، بنى اسرائيل نخست زير بار نمى‏ رفتند، سپس با تمهيداتى از ناحيه آن پيامبر، فرماندهى او را پذيرفتند. طالوت پس از آزمايش هاى متعدّد، افرادى را كه آمادگى بيشترى براى جهاد داشتند گزينش كرد و به ميدان نبرد آورد. آيه مورد بحث از لحظاتى سخن مى‏ گويد كه دو لشكر در مقابل هم قرار گرفتند: لشكر نيرومند جالوت و لشكر ظاهراً ضعيف طالوت، مى‏ فرمايد: «وَ لَمَّا بَرَزُوا لِجَالُوتَ وَ جُنُودِهِ قَالُوا رَبَّنَا اَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْراً وَ ثَبِّتْ اَقْدَامَنَا وَ اُنْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ»(1)؛ (هنگامى كه در برابر جالوت [ستمگر] و سپاهيانش قرار گرفتند، گفتند: پروردگارا پيمانه شكيبايى و استقامت را بر ما بريز و گام هاى ما را استوار بدار و ما را بر قوم كافر پيروز گردان). درست است كه نفرات طالوت در برابر لشكر جالوت اندك بودند و ساز و برگ جنگى قابل ملاحظه ‏اى نيز در اختيار نداشتند، ولى چيزى كه اين عدم توازن را به نفع مظلومان بنى اسرائيل بر هم زد و سرانجام در برابر دشمن پيروز شدند، همان ايمان و توكّل آنها بر خدا و تكيه بر صبر و استقامت و تقاضاى نصرت از پيشگاه حق بود. به همين دليل در آيه بعد مى ‏فرمايد: «فَهَزَمُوهُمْ بِاِذْنِ اللَّهِ»؛ (آنها به فرمان خدا، سپاه جالوت را درهم شكستند و به هزيمت واداشتند!). بديهى است صبر و استقامت، سبب ثبات قدم و ثبات قدم، سبب پيروزى است و به همين دليل آنها اين امور سه‏ گانه را به ترتيب در دعاى خود ذكر كردند و روح همه اينها، ايمان و توكّل بر خداست.(2)