آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

هدف از تعزير تنبيه و منع مجرم از تكرار جرم است، و هنگامى كه اميدوار باشيم مجرم مجدّداً مرتكب آن نخواهد شد، دليلى براى ادامه تعزير وجود ندارد. و با توجّه به اين كه زندانيها به سبب جرائم مستوجب تعزير زندانى گشته اند، حاكم شرع در صورتى كه آثار توبه و اصلاح را مشاهده نمايد، مى تواند آنها را عفو كند. بنابراين، تفصيل بين اقرار و بيّنه مخصوص به حدود شرعى است، و در تعزيرات حاكم شرع مطلقاً حقّ عفو و بخشش دارد، البتّه مشروط به اين كه مصلحت چنين اقتضا كند.

گاهی سؤال می کنند اگر حاكم شرع حقِّ عفوِ جرائمى كه با بيّنه ثابت مى شود را ندارد، پس چطور ولىّ فقيه زندانيانى كه غالباً جرم آنها با بيّنه ثابت شده را مورد عفو قرار مى دهد؟
در پاسخ باید بگوییم: تفصيل مذكور در مورد حدود است. امّا در تعزيرات اين تفصيل جارى نيست، زيرا هدف از تعزير تنبيه و منع مجرم از تكرار جرم است، و هنگامى كه اميدوار باشيم مجرم مجدّداً مرتكب آن نخواهد شد، دليلى براى ادامه تعزير وجود ندارد، و حاكم مى تواند او را عفو كند، هر چند با بيّنه ثابت شده باشد. و با توجّه به اين كه زندانيها به سبب جرائم مستوجب تعزير زندانى گشته اند، حاكم شرع در صورتى كه آثار توبه و اصلاح را مشاهده نمايد، مى تواند آنها را عفو كند. بنابراين، تفصيل بين اقرار و بيّنه مخصوص به حدود شرعى است، و در تعزيرات حاكم شرع مطلقاً حقّ عفو و بخشش دارد، البتّه مشروط به اين كه مصلحت چنين اقتضا كند.(1)