آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

قانون نيازمند ضمانت اجرايى قوى و مستحكمى است وگرنه توصيه اى اخلاقى بيش نخواهد بود. هرگاه قانونگذار قانونى وضع كند ولى براى متخلّفان از آن مجازاتى در نظر نگيرد، نمى توان آن را قانون ناميد؛ زيرا قانون آن است كه ضمانت اجرايى داشته باشد و تعزيرات در حقيقت ضمانت اجرايى احكام الهى است، و اگر تعزيرات نباشد نمى توان آن احكام را قانون نامید.

قانون نيازمند ضمانت اجرايى قوى و مستحكمى است، وگرنه توصيه اى اخلاقى بيش نخواهد بود. توضيح اين كه: هرگاه قانونگذار قانونى وضع كند، ولى براى متخلّفان از آن مجازاتى در نظر نگيرد، نمى توان آن را قانون ناميد؛ زيرا قانون آن است كه ضمانت اجرايى داشته باشد، و تعزيرات در حقيقت ضمانت اجرايى احكام الهى است، و اگر تعزيرات نباشد نمى توان آن احكام را قانون خواند. حال اگر کسی سؤال کند: اين مطلب در مورد مكاتب و ايدئولوژى هاى غير الهى صادق است، امّا نسبت به آيين هاى الهى كه معتقد به جهان آخرت هستند صدق نمى كند؛ زيرا اعتقاد به آخرت به عنوان يك ضمانت اجرايى مؤثّر براى تحقّق قوانين الهى محسوب مى شود. چراکه كسى كه معتقد است خداوند به وى نزديك است، بلكه از رگ گردن هم به او نزديكتر مى باشد، و در همه جا حاضر و ناظر است و در هر مكانى او را زير نظر دارد و كوچكترين اعمال او را محاسبه و رسيدگى مى كند، چنين انسانى مرتكب گناه نمى شود، و نياز به ضمانت اجرايى ديگرى ندارد.
در پاسخ این سوال خواهیم گفت: هرگاه احكام شرع و قوانين الهى و مقرّرات دينى را به دقّت مطالعه كنيم، خواهيم ديد كه خداوند به مجازاتهاى اخروى به عنوان ضمانت اجرايى قناعت نكرده، و مجازاتهايى نيز در اين جهان براى متخلّفان در نظر گرفته است. چرا كه اعتقاد به روز واپسين، تمام مسلمانها را از تخلّف باز نمى دارد؛ زيرا تمام آنها در سطح عالى از ايمان نيستند. نتيجه اين كه ادلّه امر به معروف و نهى از منكر، و چگونگى تشريع قوانين الهى، ضرورت اجراى تعزيرات را به خوبى اثبات مى كند.(1)