آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

هراسي كه بدلیل نسيان خدا بر قلب شخص غافل و خطاکار چيره مي شود غير از ترسي است كه در ابتداي راه، بهره سالكِ طریق وصل الی الله مي‏ گردد. چه اينكه آرامشي كه در اثر فراموشي خدا دامن گير ناسي مي شود غير از طمأنينه ‏اي است كه در پايان راه، نصيب سالك مي شود؛ زيرا يكي صادق است و ديگري كاذب و يكي پاداش است و ديگري كيفر.

هراسي كه بدلیل نسيان خدا بر قلب قاسي و ساهي چيره مي شود، غير از ترسي است كه در ابتداي راه بهره سالكِ ذاكر مي‏ گردد، چه اينكه آرامشي كه در اثر فراموشي خدا دامن گير ناسي مي شود غير از طمأنينه ‏اي است كه در پايان راه، نصيب سالك مي شود؛ زيرا يكي صادق است و ديگري كاذب و يكي پاداش است و ديگري كيفر.
قرآن كريم، درباره اَمن صادق و كاذب و آرامش صحيح و ناصحيح چنين فرموده است: «أَفَأَمِنُوا مَکْرَ اللَّهِ فَلا يَأْمَنُ مَکْرَ اللَّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْخاسِرُونَ»(1)؛ (آیا آنها خود را از عذاب ناگهانى خدا در امان مى دانند؟! در حالى که جز زیانکاران، خود را از مجازات خدا ایمن نمى دانند)، «الَّذينَ آمَنُوا وَ لَمْ يَلْبِسُوا إيمانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولئِکَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَ هُمْ مُهْتَدُونَ»(2)؛ ([آرى] آنها که ایمان آوردند و ایمان خود را با هیچ ستم [و شرک] نیالودند، ایمنى تنها از آن آنهاست و آنها هدایت یافتگانند). بر اين اساس، امنيّتِ غير مؤمن، اِحساسِ كاذب و ادراكِ واهمه و امنيّتِ مؤمن احساس صادق و ادراكِ فاهمه است.(3)