هراسي كه بدلیل نسيان خدا بر قلب شخص غافل و خطاکار چيره مي شود غير از ترسي است كه در ابتداي راه، بهره سالكِ طریق وصل الی الله مي‏ گردد. چه اينكه آرامشي كه در اثر فراموشي خدا دامن گير ناسي مي شود غير از طمأنينه ‏اي است كه در پايان راه، نصيب سالك مي شود؛ زيرا يكي صادق است و ديگري كاذب و يكي پاداش است و ديگري كيفر.