آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

محمّد بن ابى حذیفة بن عتبة پسر دایی معاویه و از یاران على(ع) بود. بعد از شهادت علی(ع) معاویه او را به زندان انداخت و روزی او را فراخواند و به او گفت: آیا به گمراهى خود نسبت به على(ع) پى نبردی؟ محمّد گفت: اسلام ذرّه اى تو را دگرگون نکرده است و نشانه آن سرزنش من به خاطر محبّتم به على(ع) است. من همواره تا زنده ام تو را دشمن مى دارم.

در رجال الکشّى آمده است: محمّد بن ابى حذیفة بن عتبة بن ربیعه، با على بن ابى طالب و از یاوران و پیروان او بود. او پسردایى معاویه و از مسلمانان برگزیده بود. چون على(علیه السلام) وفات کرد، معاویه دستگیرش کرد و خواست او را بکشد و او را مدّتى به زندان انداخت.
سپس روزى معاویه گفت: آیا به دنبال این کم عقل، محمّد بن ابى حذیفه، نفرستیم تا او را توبیخ کنیم و از گم راهى اش باخبرش کنیم و به او فرمان دهیم تا به على دشنام دهد؟
گفتند: چرا .
پس معاویه به دنبالش فرستاد و او را از زندان، بیرون آورد. معاویه گفت: اى محمّد بن ابى حذیفه! آیا وقت آن نرسیده که به گم راهى خود در کمک کردن به على بن ابى طالب، پى ببرى؟ ...
محمّد گفت: به خدا سوگند، گواهى مى دهم که تو را از جاهلیت تا اسلام با یک خُلق و خو مى شناسم و اسلام، ذرّه اى تو را دگرگون نکرده است و نشانه روشن آن هم همین سرزنش من به خاطر محبّتم به على(علیه السلام) است .
آن سان که با على، هر روزه دار شب زنده دار مهاجر و انصار، همراه شد و تو را پسران منافقان و آزادشدگان و رهایى یافتگان، همراهى مى کنند. تو آنان را در دینشان فریفتى و آنان با تظاهر به فریب خوردن، از دنیاى تو سود بردند .
به خدا سوگند، اى معاویه! تو مى دانى چه کرده اى و آنان نیز مى دانند که چه کرده اند. آنان با اطاعت از تو، خود را در معرض خشم الهى قرار داده اند.
به خدا سوگند، من هماره و تا زمانى که زنده ام، على(علیه السلام) را به خاطر خدا دوست مى دارم و تو را به خاطر خدا و پیامبرش دشمن مى دارم.
معاویه گفت: من تو را هنوز گم راه مى بینم. او را بازگردانید.
پس او را بازگرداندند و در زندان، این آیه را مى خواند:«قَالَ رَبّ‏ِ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلىَ‏َّ مِمَّا یَدْعُونَنىِ إِلَیْه»)(1)؛ (خداى من! زندان، از آنچه مرا به سوى آن مى خوانند، بهتر است).(2)، (3)