آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

عدى بن حاتم طایى بر معاویه وارد شد. معاویه به او گفت: فرزندانت را چه کردى؟ گفت: همراه على(ع) کشته شدند. معاویه گفت: على با تو انصاف نورزید؛ فرزندانت را به کشتن داد و فرزندان خود را نگاه داشت. عدى گفت: من با على(ع) انصاف نورزیدم که او کشته شد و من هنوز زنده ام. بدان که براى ما مرگ آسان تر از شنیدن سخن زشت درباره على(ع) است. لذا معاويه باخفت از سخنش کوتاه آمد.

گفته شده که عدى بن حاتم طایى بر معاویه وارد شد. معاویه به او گفت : فرزندانت (یعنى طَریف و طارف و طرفه) را چه کردى؟
گفت: همراه على(علیه السلام) کشته شدند.
گفت: على با تو انصاف نورزید. فرزندانت را به کشتن داد و فرزندان خود را نگاه داشت.
عدى گفت: من با على(علیه السلام) انصاف نورزیدم؛ چون او کشته شد و من پس از او ماندم.
معاویه گفت: آگاه باش که یک قطره از خون عثمان باقى مانده که جز خون بزرگى از بزرگان یمن،(1) آن را نمى زداید.
عدى گفت: به خدا سوگند، دل هاى ما که با آن، با تو دشمنى مى کردیم، هنوز در سینه هاى ما هست، و شمشیرهایى که با آنها با تو مى جنگیدیم، بر گردنمان [آویخته] است و اگر از روى خیانت به اندازه یک سرِ انگشت به ما نزدیک شوى، با جسارت به اندازه یک وجب به تو نزدیک مى شویم. و بى گمان براى ما، بریده شدن گلوها و خِرخِر ناى [به هنگام مرگ،] آسان تر از شنیدن سخن زشت درباره على(علیه السلام)است.
پس اى معاویه! شمشیر را به برکشنده شمشیر بسپار.
معاویه گفت: این سخنان، حکمت است. آنها را بنویسید. و به عدى رو کرد و با او مشغول صحبت شد، گویى که اصلا چیزى به او نگفته (و تهدیدى نکرده) بود.(2)، (3)