آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

آوردگاهِ صفّين آينه اى بود كه شخصيت مالك اشتر در آن تجلّى يافت؛ نقش مالک در این نبرد بسیار برجسته و تأثیر گذار بود. مانند؛ برانگیختنِ کوفیان و فرستادن آنان به میدان نبرد، آراستنِ سپاه کوفه، فرماندهی پیش قراولان سپاه، آزاد کردن آب به روی سپاه امام،  فرماندهى سواره نظام سپاه و ... اما بزرگ ترین ویژگى مالک، شناخت ژرف او از امام(عل) و تواضعش در برابر مولاى خویش بود.

آوردگاهِ صفّين آينه اى بود كه شخصيت مالك اشتر در آن تجلّى يافت؛ همان شخصيّت تابناك تاريخ تشيّع كه رزمنده برجسته و پهلوان دلير و جنگجوى اين نبرد بود، نقش مالک در این نبرد بسیار برجسته و تأثیر گذار بود که در ذیل به آن اشاره مى شود:
1 . برانگیختنِ کوفیان و فرستادن آنان به میدان نبرد.
2 . آراستنِ سپاه کوفه.
3 . او فرمانده پیش قراولان سپاه على(علیه السلام) بود و نبرد قهرمانانه اش در برابر سپاه معاویه به فرماندهىِ ابو اَعور سُلَمى، آنان را به گریز از میدان وا داشت.
4 . مردم رَقّه(1) از یاران عثمان بودند و از این رو، پُل هاى ساخته شده بر رود فرات را نابود کردند تا از پیش روىِ سپاه صدهزار نفرى امام على(علیه السلام) جلوگیرى کنند. این جا بود که مالک، خود را به مردمِ رَقّه شناساند و تهدیدشان کرد و ایشان ناچار شدند براى عبورِ سپاه امام(علیه السلام) پُلى برروى فرات بسازند و آن گاه، سپاه از آن گذشت.
5 . سپاه معاویه، آب را بر سپاه امام(علیه السلام) بست. در این حال، مالک اشتر، دلیرانه به سپاه معاویه حمله کرده و به همراهىِ اشعث بن قیس، توانست به آب دست پیدا کند.
6 . فرماندهى سواره نظام سپاه امام(علیه السلام).
7 . مالک در حمله هاى ذى حجّه، نقشى اساسى داشت. آن گاه که در ماه صفر، جنگ آغاز شد و هشت روز به درازا کشید، وى طىّ دو روز، فرمانده کلّ لشکر بود.
8 . در نبردهاى تن به تن، رزمنده اى بى مانند بود و هرگز در رویارویى با کسى، تن به شکست نداد.
9 . در روزهاى پایانى نبرد، حل کننده مشکلات پیچیده بود و به فرمان مولاى خویش، هر جا مشکلى بروز مى کرد، حاضر مى شد و به حلّ آن مى پرداخت.
10 . در رخداد پنج شنبه و لیلة الهَریر(2) (شبِ غرّش )، شکوهمندانه درخشید.
11 . او همراه یارانش، یکى از حمله هاى کم نظیر صِفّین را سامان داد و در صبحگاه روز جمعه، به خیمه معاویه رسید و در حالى که تنها یک گام تا پیروزى نهایى فاصله داشت تا آتش فتنه بنى امیه را خاموش کند؛ اشعث و خوارج، توطئه چیدند و امام(علیه السلام) را ناچار کردند که مالک را بازگردانَد؛ و مالک، براى آن که به مولایش آزارى نرسد، با قلبى لبریز از غم، از خیمه معاویه دور شد.
بزرگ ترین ویژگى مالک، شناخت ژرف او از امام(علیه السلام) و تواضعش در برابر مولاى خویش بود.(3)