آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

ابن عبد ربّه در کتاب العقد الفرید مى نویسد: بلاى شیعه همانند بلاى یهود است. یهود مى گوید: حکومت و پادشاهى ویژه آل داود است، شیعه نیز مى گوید: حکومت و مُلک ویژه آل علىّ بن ابى طالب است. در پاسخ باید گفت، اولا: امامت اولاد علي(ع) از طرف خدا و بر اساس شايستگي بوده. ثانیا: اگر این سخن شیعه پیامد بدى دارد، پیامد آن متوجه پیامبر اکرم(ص) است که با حدیث صحیحِ قطعىِ متواتر و مورد اتّفاق، آل على را جانشین خویش قرار داده است.

ابن عبد ربّه در کتاب العقد الفرید مى نویسد: بلاى شیعه همانند بلاى یهود است؛ یهود مى گوید: حکومت و پادشاهى ویژه آل داود است، شیعه نیز مى گوید: حکومت و مُلک ویژه آل علىّ بن ابى طالب است.
در پاسخ باید گفت: [اولا: امامت اولاد علي(علیه السلام) از طرف خدا و بر اساس شايستگي بوده؛ ثانیا:] اگر این سخن شیعه پیامد بدى دارد، این پیامد به کسى (پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله)) متوجّه است که با این حدیث صحیحِ قطعىِ متواتر و مورد اتّفاق، آل على را جانشین خویش قرار داده است: «إنّى تارکٌ ـ أو مخلِّفٌ ـ فیکم الثقلین ـ أو الخلیفتین ـ ما إنْ تمسّکتم به لن تضلّوا بعدی، کتاب الله و عترتی أهل بیتی، وإنّهما لن یفترقا حتّى یردا علیَّ الحوض»؛ (همانا من دو وجود گرانسنگ ـ یا دو جانشین ـ را در میان شما از خود به یادگار گذاشتم، پس از من تا زمانى که به آن دو چنگ زنید، هرگز گمراه نمى شوید: کتاب خدا، و عترت من اهل بیتم. و این دو، تا آنگاه که در حوض کوثر بر من وارد شوند هرگز از هم جدا نمى شوند).
به گفته نگارنده کتاب «الصواعق المحرقة»(1) بیست و چند نفر از اصحاب آن را روایت کرده اند. و پیامبر(صلى الله علیه وآله)، این خطبه را آشکارا در جمع اصحاب که بالغ بر صد هزار نفر بودند ایراد کرد. و در آن اجتماع عظیم، از خلافت اهل بیت پاک خود که على سیّد و پدر آنان است، خبر داد.
امام زرقانى مالکى در «شرح المواهب»(2) از علاّمه سمهودى نقل کرده است:
این روایت نشان مى دهد که در هر زمانى تا روز قیامت شخصى از خاندان پیامبر که شایسته تمسّک و رهبرى و تبعیّت است، وجود دارد تا تشویق موجود در این روایت، به پیروى از او و تمسّک به وى متوجّه شود. چنانکه قرآن نیز چنین است (که تا روز قیامت قابل تمسّک است)؛ از این رو آنان براى اهل زمین أمان هستند، و اگر نباشند اهل زمین از بین خواهند رفت.
حال چه کسى مى تواند پس از شنیدن این سخن پیامبر(صلى الله علیه وآله) ، از آل على(علیه السلام) پیروى نکند و آنان را راههاى خود به سوى خدا قرار ندهد، یا به دیگران اقتدا کرده و از راه خدا گمراه شود؛ هرگز چنین مباد. «إِنَّا هَدَیْنَاهُ السَّبِیلَ إِمَّا شَاکِراً وَ إِمَّا کَفُوراً»(3)؛ (ما راه را به او نشان دادیم، خواه شاکر باشد و پذیرا گردد یا ناسپاس).
و با وجود این سخن پیامبر(صلى الله علیه وآله) گناه شیعه چیست: «من سرّه أن یحیا حیاتی و یموت مماتی، و یسکن جنّة عدن غرسها ربّى، فلیوال علیّاً من بعدی، و لیوالِ ولیّه، ولیقتد بأهل بیتی من بعدی؛ فإنّهم عترتی خُلقوا من طینتی، و رُزقوا فهمی وعلمی؛ فویلٌ للمکذّبین بفضلهم من اُمّتی، القاطعین فیهم صلتی، لا أنالهم الله شفاعتی»(4)؛ (هر که خوشنود مى شود که بسان زندگى من زندگى کرده و مانند مرگ من بمیرد و در بهشت جاودانى که پروردگارم آن را غرس کرده جاى گیرد، پس على را بعد از من دوست بدارد، و دوستدارش را نیز دوست بدارد، و بعد از من به اهل بیتم اقتدا کند؛ زیرا آنها عترت من هستند و از طینت من آفریده شده اند و فهم و علم من به آنان داده شده است؛ پس واى بر گروهى از امّت من که فضلیت ایشان را تکذیب و پیوندشان را با من قطع مى کنند، خدا این گروه را از شفاعت من بهره مند نسازد).
و با توجّه به سخن پیامبر(صلى الله علیه وآله) : «إنّما مثلی و مثل أهل بیتی کسفینة نوح، من رکبها نجا، و من تخلّف عنها غرق»(5)؛ (من و اهل بیتم بسان کشتى نوح هستیم، که هر کس بر آن سوار شد نجات یافت و هر کسى بازماند غرق شد)، دیگر بر عقیده شیعه چه اشکالى وارد است؟!
چگونه شیعه اهل بیتى را که در میان امّت همچون پیامبرِ طاهر هستند، خلیفه نداند؟! و چگونه جایگاه آنها در محبّت اهل بیت مانند جایگاه یهود شمرده مى شود؟! و این سخن دردناک و گزنده متوجّه چه کسى است؟!
آیا این سخن پیامبر(صلى الله علیه وآله) از چشم ابن عبد ربّه دور مانده که مى فرماید: «النجوم أمانٌ لأهل الأرض من الغرق، وأهل بیتی أمانٌ لاُمّتی من الاختلاف؛ فإذا خالفها قبیلةٌ اختلفوا فصاروا حزب إبلیس»(6)؛ (ستارگان مانع غرق شدن اهل زمین، و اهل بیت من مانع به وجود آمدن اختلاف در میان امّتم هستند؛ پس هر گروهى با آنها مخالفت کند در میانشان اختلاف به وجود خواهد آمد و از حزب ابلیس خواهند شد).
پس چگونه به اهل بیتى که ستارگان هدایت و ستارگان امان مردم از گمراهى و ضلالت و اختلاف و تشتّت هستند، اقتدا نمى شود؟! و عذر کسى که از آنها روى گردان شده چیست؟!
و انتخاب این خاندان کریم از سوى خداوند جز پس از حصول همه شایستگى هاى لازم براى احراز مقام ولایت مطلقه، و مهارت لازم براى اداره امور در هر زمانى که رهبرى بشر و مَسند حکومت به آنان سپرده شود، صورت نگرفته است. امّا مخالفان اهل بیت یا از روى حسادت و یا به خاطر حرص و آز (و به طمعِ رسیدن به حکومت)، خلافت و رهبرى را از آنان ستانده و جاى دیگر نهادند؛ و حکومت و رهبرى نزد شیعه آن گونه که ابن عبد ربّه پنداشته، سلطنت و پادشاهى نیست، بلکه خلافتى الهى است.(7)