شیعیان هنگامی که در علومی که از حضرت رسول بدان ها رسیده اختلافی داشته باشند، به نظر امام علی(ع)... و امام صادق(ع) رجوع می کنند. منظور از این حرف، تبیین وضعیت شیعیان در مواجهه با اختلافات حتمی در علوم به جا مانده از حضرت رسول است. شیعیان در مقام انجام وظیفه در اینگونه مواقع و برای آشکار شدن حق به کسی مراجعه می کنند که به نص نبوی و با تعبیرهای گوناگون مبنی بر هدایت پذیری امت از او منصوب شده و هیچ وقت اشتباه نکرده و نمی کند و کلام او و فرزندان پاکش همان کلام رسول الله است.

در منابع روایی آمده که پیامبر(ص) فرمود: «علیکم بسنة الخلفاء الراشدین...». این حدیث آنگونه که برخی می پندارند به هیچ وجه بر کسانی که در سقیفه بنی ساعده یا با توصیه ابوبکر یا با شورا به خلافت انتخاب شدند منطبق نیست بلکه به اعتقاد صحیح امامیه باید این حدیث را بر اهل بیت(ع) که پیامبر(ص) آنها را در حدیث ثقلین و... معرفی کرده و به عنوان وصی خود منصوب نموده و صفات و عددشان را بیان نموده، منطبق ساخت.

ابن عبد ربّه در کتاب العقد الفرید مى نویسد: بلاى شیعه همانند بلاى یهود است. یهود مى گوید: حکومت و پادشاهى ویژه آل داود است، شیعه نیز مى گوید: حکومت و مُلک ویژه آل علىّ بن ابى طالب است. در پاسخ باید گفت، اولا: امامت اولاد علي(ع) از طرف خدا و بر اساس شايستگي بوده. ثانیا: اگر این سخن شیعه پیامد بدى دارد، پیامد آن متوجه پیامبر اکرم(ص) است که با حدیث صحیحِ قطعىِ متواتر و مورد اتّفاق، آل على را جانشین خویش قرار داده است.