قرآن ريشه سعادت انسان و سرچشمه بركات الهى را در شكرگزارى می داند، كه روز به روز انسان را به خدا نزديكتر و پيوند عشق و محبّت بندگان را با خدا محكم تر مى سازد. بسياري از آيات قرآن با تشويق و ترغيب انسان ها به شکرگزاری، آن را سبب تحصيل معرفت، فضيلت، خشنودی خدا و عامل بازدارنده ای در برابر گناه و وسيله ای برای شکوفايی علم و ايمان معرفی نموده است.
ابن عبد ربّه در کتاب العقد الفرید مى نویسد: بلاى شیعه همانند بلاى یهود است. یهود مى گوید: حکومت و پادشاهى ویژه آل داود است، شیعه نیز مى گوید: حکومت و مُلک ویژه آل علىّ بن ابى طالب است. در پاسخ باید گفت، اولا: امامت اولاد علي(ع) از طرف خدا و بر اساس شايستگي بوده. ثانیا: اگر این سخن شیعه پیامد بدى دارد، پیامد آن متوجه پیامبر اکرم(ص) است که با حدیث صحیحِ قطعىِ متواتر و مورد اتّفاق، آل على را جانشین خویش قرار داده است.
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
کُلُّ الْجَزَعِ وَ الْبُکاءِ مَکْرُوهٌ سِوَى الْجَزَعُ وَ الْبُکاءُ عَلَى الحُسَينِ عليه السّلام
هر ناليدن و گريه اى مکروه است ، مگر ناله و گريه بر حسين عليه السّلام .
بحارالانوار، ج 45، ص 313