آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

عمر، زن و مردی را که از روی جهالت، در عدّه ازدواج کرده بودند را از هم جدا و مجازات کرد و مهریه را گرفته و به بیت المال ریخت، و گفت: این زن بر آن مرد حرام ابدی است. امام علی(ع) پس از شنیدن این ماجرا، سخن عمر را رد کرده و فرمودند: «به زن در برابر بهره اى که مرد از وى برده مهریّه اى تعلق مى گیرد، و آن دو باید از یکدیگر جدا شوند و(چون جاهل بوده اند) مجازات نمى شوند، زن باید عدّه شوهر اوّلش را تمام کند و سپس عدّه شوهر دومى را نیز تمام کند؛ و آنگاه این مرد مى تواند از او خواستگارى کند» .

ابن مبارک از اشعث از شعبى از مسروق نقل کرده است: عمر اطّلاع پیدا کرد که مردى از ثقیف با زنى از قریش که در حال عدّه بود ازدواج کرده است. عمر به سوى آن زن پیکى فرستاده و آن دو را از هم جدا کرده و مجازات کرد و به آن مرد گفت: هرگز با آن زن ازدواج نکن (آن زن بر تو حرام ابدى شده است). و مهریه زن را از وى ستاند و در خزانه بیت المال ریخت .
خبراین ماجرا میان مردم پخش شد. آنگاه که این خبر به حضرت على کرّم الله وجهه رسید گفت : خداوند امیر المؤمنین را بیامرزد، مهریّه را با بیت المال چکار؟! این زن و مرد از روى نادانى در حال عدّه ازدواج کرده اند (و حکمشان آن گونه که عمر عمل کرد نیست) امام باید آن دو را به سنّت ارجاع دهد .
از حضرت سوال شد: یا على شما در این ماجرا چگونه حکم مى کنید؟ فرمود: «به زن در برابر بهره اى که مرد از وى برده مهریّه اى تعلق مى گیرد، و آن دو باید از یکدیگر جدا شوند و(چون جاهل بوده اند) مجازات نمى شوند، زن باید عدّه شوهر اوّلش را تمام کند و سپس عدّه شوهر دومى را نیز تمام کند; و آنگاه این مرد مى تواند از او خواستگارى کند» .
وقتى خبر قضاوت امیر المؤمنین(علیه السلام) به عمر رسید گفت «یا أیّها الناس رُدّوا الجهالات إلى السنّة»؛ ( اى مردم! مسائلى را که نمى دانید به سنّت ارجاع دهید) (1)،(2)