دختران امام حسين(ع) پس از درگذشت شوهرانشان از سوى حاكمان بنى اميه مورد خواستگارى قرار می گرفتند و چون آنان از بنی امیه نفرت داشتند برای اینکه در طعمه آنان قرار نگیرند با افراد دیگری ازدواج می کردند. حضرت سکینه هم بعد از شهادت عبدالله بن حسن با مصعب بن زبیر که حاکم کوفه شد ازدواج کرد. پس از آنکه مصعب در جنگ با عبدالملک بن مروان کشته شد. عبدالملك بن مروان از سكينه خواستگارى كرد ولى وى نپذيرفت و با عبداللَّه بن عثمان بن عبداللَّه ازدواج كرد و اين باعث كينه دستگاه خلافت مروانى با سكينه شد.

عمر، زن و مردی را که از روی جهالت، در عدّه ازدواج کرده بودند را از هم جدا و مجازات کرد و مهریه را گرفته و به بیت المال ریخت، و گفت: این زن بر آن مرد حرام ابدی است. امام علی(ع) پس از شنیدن این ماجرا، سخن عمر را رد کرده و فرمودند: «به زن در برابر بهره اى که مرد از وى برده مهریّه اى تعلق مى گیرد، و آن دو باید از یکدیگر جدا شوند و(چون جاهل بوده اند) مجازات نمى شوند، زن باید عدّه شوهر اوّلش را تمام کند و سپس عدّه شوهر دومى را نیز تمام کند؛ و آنگاه این مرد مى تواند از او خواستگارى کند» .

ازدواج های پیامبر(ص) هرگز جنبه جنسی نداشته است؛ زیرا غالبا در سن پیری حضرت بوده و تا 53 سالگی، جز خدیجه همسری نداشتند و جز عایشه -که ازدواج با او هم جنبه سیاسی داشته- بقیه همسرانش بیوه بودند. بلکه این ازدواج ها، بر اساس ویژگی ها و شرایط قبیله ای آن زمان، در بسیارى از موارد جنبه سیاسى داشته؛ و گاهی براى کاستن از عداوت، یا جلب محبت اشخاص و یا اقوام متعصب بوده و یا براى شکستن سنت های جاهلى انجام شده است.

خداوند در آیه 35 سوره بقره، حکم خواستگاری از زنان در عدّه را بیان می فرماید و آن را مجاز اما محدود به شرائطی می داند. بعضی از این شرایط عبارتند از: خواستگارى آشکار نباشد، در خفا با آنها ملاقات نکنند، با صراحت خواستگارى ننمایند و در پرده و با کنایه بگوید. البته تعریض و کنایه نسبت به خواستگارى در مورد زنى که در عدّه رجعى است، حرام می باشد.