آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«حواریون» جمع «حَوارىّ» از ماده «حَوَر» به معنى شستن و سفید کردن است و گاهى به هر چیز سفید نیز اطلاق مى شود؛ لذا غذاهاى سفید را عرب «حوارى» مى گوید. «حوریان» بهشتى را نیز به خاطر پوست سفید یا سفیدى چشمانشان به این نام می خوانند. درباره علت نامگذارى شاگردان مسیح(ع) به این نام، در احادیث پیشوایان بزرگ دینى آمده که: آنها علاوه بر این که قلبى پاک و روحى با صفا داشتند، در پاکیزه ساختن و روشن نمودن افکار دیگران و شستشوى قلب مردم از آلودگى و گناه کوشش فراوان داشتند.

«حواریون» جمع «حَوارىّ» از ماده «حَوَر» به معنى شستن و سفید کردن است و گاهى به هر چیز سفید نیز اطلاق مى شود، و لذا غذاهاى سفید را عرب «حوارى» مى گوید، و حوریان بهشتى را نیز به این جهت حورى مى گویند: که سفید پوست اند یا سفیدى چشمانشان درخشنده (و سیاهى آن کاملاً سیاه است).
درباره علت نامگذارى شاگردان مسیح(علیه السلام) به این نام، احتمالات متعددى داده شده، ولى آنچه نزدیک تر به ذهن مى رسد و در احادیث پیشوایان بزرگ دینى آمده است، این است که: آنها علاوه بر این که قلبى پاک و روحى با صفا داشتند در پاکیزه ساختن و روشن نمودن افکار دیگران و شستشوى مردم از آلودگى و گناه کوشش فراوان داشتند.
در «عیون اخبار الرضا» از امام على بن موسى الرضا(علیه السلام) نقل شده: از آن حضرت سؤال کردند: «چرا حواریون به این نام نامیده شدند»؟
امام(علیه السلام) فرمود: «جمعى از مردم چنین تصور مى کنند که آنها شغل لباسشویى داشته اند ولى در نزد ما علت آن این بوده که آنها، هم خود را از آلودگى به گناه پاک کرده بودند، و هم براى پاک کردن دیگران کوشش داشتند».(1)
قرآن در سوره «صف» آیه 14 درباره «حواریون» سخن گفته و ایمان آنان را متذکر شده است، ولى از جمله هائى که «انجیل» درباره «حواریون» دارد استفاده مى شود که آنان درباره مسیح همگى لغزش هائى داشته اند.
در انجیل متّى و لوقا باب 6، اسامى حواریون چنین آمده است:
1 ـ پطرس، 2 ـ اندریاس، 3 ـ یعقوب، 4 ـ یوحنا، 5 ـ فیلوپس، 6 ـ برتولولما، 7 ـ توما، 8 ـ متى، 9 ـ یعقوب ابن حلفا، 10 ـ شمعون، ملقب به غیور، 11 ـ یهودا برادر یعقوب، 12 ـ یهوداى اسخریوطى که به مسیح خیانت کرد.
مفسر معروف مرحوم «طبرسى» در «مجمع البیان» نقل مى کند: «حواریون» به همراه عیسى در سفرها به راه مى افتادند و هر گاه تشنه یا گرسنه مى شدند به فرمان خداوند غذا و آب براى آنها آماده مى شد، آنها این جریان را افتخار بزرگى براى خود دانستند و از مسیح پرسیدند: آیا کسى بالاتر از ما پیدا مى شود؟ او گفت: آرى، «أَفْضَلُ مِنْکُمْ مَنْ یَعْمَلُ بِیَدِهِ وَ یَأْکُلُ مِنْ کَسْبِهِ»؛ (از شما بالاتر کسى است که زحمت بکشد و از دست رنج خودش بخورد)... و به دنبال این جریان آنها به شستشوى لباس و گرفتن اجرت در برابر آن مشغول شدند (و عملاً به همه مردم درسى دادند که کار و کوشش ننگ و عار نیست).(2). (3)