آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

پس از خطابه هاى امام سجاد(ع) و زينب كبرى(س) و برپايى عزادارى توسط اهل بيت(ع)، جوّ اجتماعى شام چنان ملتهب شد كه يزيد از ترس شورش عمومى بر ضدّ او مصلحت نديد آنان را بیش از این در شام نگه دارد از اين رو دستور داد اهل بیت(ع) را آماده بازگشت به مدينه نمايند و در ميان راه از مهربانى و رسيدگى به خواسته هاى آنان كوتاهى نکنند. البته بى شك اين واكنش ها به سبب پشيمانى يزيد از كردار خود نبود؛ زيرا تاريخ نشان مى دهد كه بعد از آن نيز یزید از هيچ تضييقى بر اهل بيت(ع) و شيعيان آنها فروگذار نکرد.

پس از خطابه هاى امام سجاد(عليه السلام) و زينب كبرى(عليها السلام) و تغيير اوضاع شام و برپايى عزادارى توسط زينب كبرى و خاندان اهل بيت(عليهم السلام) در شام، يزيد بيش از اين مصلحت نديد كه آنان را در شام نگه دارد. از اين رو دستور داد آنها را آماده بازگشت به مدينه نمايند.

مطابق نقل علاّمه مجلسى، يزيد از نعمان بن بشير (1) كه رسول خدا(صلى الله عليه وآله) را ديده بود، خواست آنها را آماده رفتن كند و مرد امين و مورد اعتمادى از شاميان را با آنها همراه سازد كه آنان را با احترام و تحت مراقبت به مدينه برساند.

آنگاه كه كاروان آماده حركت شد، يزيد، امام على بن الحسين(عليه السلام) را خواست و (براى فرافكنى) گفت: خدا لعنت كند پسر مرجانه را! اگر من با حسين(عليه السلام) بودم، هر چه مى خواست به او مى دادم و از كشته شدن او به هر قيمتى ـ هر چند در اين راه بعضى از فرزندانم كشته مى شدند ـ جلوگيرى مى كردم، ولى قضاى الهى آنگونه كه خودت ديده اى اتفاق افتاد، به هر حال، وقتى به وطن رسيدى هر چه نياز داشتى براى من بنويس تا برآورده سازم.

كاروان خاندان حسينى از شام حركت كرد، در ميان راه هر گاه كاروان پياده مى شد، راهنماى كاروان و نگهبانان از آنها فاصله مى گرفتند، تا آنها به آسودگى به كارهاى خود برسند و نيازهايشان را برطرف سازند. همچنين از همراهى و مهربانى و رسيدگى به خواسته هاى كاروان اهل بيت(عليهم السلام) كوتاهى نمى كردند. (2)

بى شك اين واكنشها به سبب ندامت و پشيمانى يزيد از كردار خود نبود؛ زيرا تاريخ نشان مى دهد كه بعد از واقعه كربلا نيز از هيچ تضييقى بر اهل بيت(عليهم السلام) و شيعيان آنها فروگذار نمى كرد، بلكه جوّ اجتماعى شام بر اثر بيدارى و آگاهى مردم به سبب خطبه هاى كوبنده امام سجاد(عليه السلام) و زينب كبرى(عليها السلام) چنان ملتهب شده بود كه اگر يزيد غير از اين انجام مى داد ممكن بود به يك شورش عمومى بر ضدّ او منتهى شود. (3)