آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداوند در بخشی از سوره أعلى دستوراتى را در زمینه تسبیح پروردگار، و اداى رسالت، به پیامبر(ص) مى دهد؛ و در بخش دیگر، از مؤمنان خاشع، و کافران شقى، و عوامل سعادت و شقاوت این دو گروه سخن به میان مى آورد و در پایان سوره، اعلام مى دارد: این مطالب تنها در قرآن مجید نیامده است، بلکه حقایقى است که در صحف پیشین نیز بر آن تأکید شده است.

این سوره، در حقیقت از دو بخش تشکیل یافته: بخشى که در آن روى سخن به شخص پیامبر(صلى الله علیه وآله) است و دستوراتى را در زمینه تسبیح پروردگار، و اداى رسالت، به او مى دهد، و اوصاف هفتگانه اى از خداوند بزرگ در این رابطه مى شمرد.
و بخش دیگرى که از مؤمنان خاشع، و کافران شقى، سخن به میان مى آورد، و عوامل سعادت و شقاوت این دو گروه را به طور فشرده در این بخش بیان مى کند.
و در پایان سوره، اعلام مى دارد: این مطالب تنها در قرآن مجید نیامده است، بلکه حقایقى است که در کتب و صحف پیشین، صحف «ابراهیم و موسى»، نیز بر آن تأکید شده است.(1)