آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

یهود و نصارى براى خود امتیازاتى قائل بودند. گاهى مى گفتند: ما فرزندان خدائیم و گاهى مى گفتند: بهشت مخصوص ما است و غیر از ما، در آن راهى ندارد. آيات فوق نازل شد و به اين پندارهاى باطل پاسخ گفت.

در آیات (49 ـ 50) سوره «نساء» می خوانیم: «أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذینَ یُزَکُّونَ أَنْفُسَهُمْ بَلِ اللّهُ یُزَکِّی مَنْ یَشاءُ وَ لایُظْلَمُونَ فَتیلاً * اُنْظُرْ کَیْفَ یَفْتَرُونَ عَلَى اللّهِ الْکَذِبَ وَ کَفى بِهِ إِثْماً مُبیناً»؛ (آیا ندیدى کسانى را که خودستائى مى کنند؟! [این خودستائى ها بى ارزش است]، بلکه خدا هر کس را بخواهد ستایش مى کند؛ و کمترین ستمى به آنها نخواهد شد. * ببین چگونه بر خدا دروغ مى بندند! و همین گناه آشکار [براى مجازات آنان] کافى است).
شأن نزول:
در بسیارى از تفاسیر اسلامى در ذیل آیه چنین نقل شده: یهود و نصارى براى خود امتیازاتى قائل بودند و همان طور که در آیات قرآن نقل شده:
گاهى مى گفتند: «ما فرزندان خدائیم».(1)
و گاهى مى گفتند: «بهشت مخصوص ما است و غیر از ما، در آن راهى ندارد».(2)
آیات فوق نازل شد و به این پندارهاى باطل پاسخ گفت.(3)، (4)