آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

قرآن دگرگونی کرات آسمانی را در آستانه قیامت بسیار وحشتناک می داند. در واقع نظام جهان بالا درهم ریخته و انفجارهاى عظیمى سراسر کرات آسمانى را فرا مى گیرد، منظومه ها نظام خویش را از دست داده و ستارگان از مدار خود بیرون مى روند و بر اثر تصادم شدید با یکدیگر، متلاشى مى شوند، عمر این جهان به پایان مى رسد و همه چیز ویران مى شود، تا بر ویرانه هایش عالم آخرت بر پا گردد. این همه، هشدارى است به انسان در زمینه فناى دنیا، تا آن را سراى جاویدان خود نداند، به آن دل نبندد و به خاطر آن آلوده هزاران گناه نشود.

قرآن کریم در آیات 1 و 2 سوره «انفطار» به قسمتى از حوادث وحشت انگیزى که در آستانه رستاخیز، سر تا سر این جهان را فرا مى گیرد، اشاره مى کند.
نخست مى فرماید: (در آن زمان که آسمان [کرات آسمانى] از هم شکافته شود)؛ «إِذَا السَّماءُ انْفَطَرَتْ».
(و آن زمان که ستارگان پراکنده شوند و فرو ریزند)؛ «وَ إِذَا الْکَواکِبُ انْتَثَرَتْ».
نظام جهان بالا درهم مى ریزد و انفجارهاى عظیمى سراسر کرات آسمانى را فرا مى گیرد، منظومه ها نظام خویش را از دست مى دهند و ستارگان از مدار خود بیرون مى روند و بر اثر تصادم شدید با یکدیگر، متلاشى مى شوند، عمر این جهان به پایان مى رسد و همه چیز ویران مى شود، تا بر ویرانه هایش عالم آخرت بر پا گردد.
«إِنْفَطَرَتْ» از ماده «انفطار» به معنى انشقاق و شکافته شدن است، نظیر این تعبیر، در بسیارى از آیات قرآن آمده، از جمله: در آیه اول سوره «انشقاق» مى خوانیم: «إِذَا السَّماءُ انْشَقَّتْ» و در آیه 18 سوره «مزمل» مى فرماید: «السَّماءُ مُنْفَطِرٌ بِهِ».
«إِنْتَثَرَتْ» در اصل از ماده «نثر» (بر وزن نصر) به معنى پراکنده ساختن و «انتثار» به معنى پراکنده شدن، و از آنجا که پراکنده شدن ستارگان (همانند گردن بندى که رشته آن گسیخته باشد) سبب مى شود هر کدام در گوشه اى بیفتد، بسیارى از مفسران آن را به معنى سقوط ستارگان تفسیر کرده اند، و این لازمه معنى پراکندگى است.
«کَواکِب» جمع «کوکب» در لغت عرب، معانى زیادى دارد از جمله: ستاره به طور اعم، و ستاره «زهره» به طور اخص، سفیدى که در چشم ظاهر مى شود، گیاهان بلند، شکوفه درختان، درخشندگى فولاد، نوجوان زیبا، شمشیر، آب، رئیس یک جمعیت، و غیر آن.
ولى، ظاهراً معنى حقیقى آن، همان ستاره درخشنده و فروزان است، و بقیه، معانى مجازى محسوب مى شود که به مناسبت شباهت با معنى اصل، در آنها استعمال شده است.
در این که: پراکنده شدن ستارگان، انفجار کواکب آسمان و به هم ریختن نظام آنها، تحت تأثیر چه عواملى رخ مى دهد؟
آیا تعادل جاذبه و دافعه به هم مى خورد؟
یا یک نیروى عظیم مرموزى آن را تحت الشعاع خویش قرار مى دهد؟
یا انبساط تدریجى عالم که امروز از نظر دانشمندان به اثبات رسیده به جائى مى رسد که این نتیجه را به دنبال دارد؟
هیچ کس به درستى نمى داند، ولى همین اندازه مى دانیم که هدف، اعلام این مطلب است: جائى که این کرات عظیم آسمانى به چنین سرنوشتى دچار شوند، تکلیف انسان ضعیف در این میان معلوم است!
این همه، هشدارى است به انسان در زمینه فناى این جهان، تا آن را سراى جاویدان خود نداند، به آن دل نبندد و به خاطر آن آلوده هزاران گناه نشود. (1)