قرآن دگرگونی کرات آسمانی را در آستانه قیامت بسیار وحشتناک می داند. در واقع نظام جهان بالا درهم ریخته و انفجارهاى عظیمى سراسر کرات آسمانى را فرا مى گیرد، منظومه ها نظام خویش را از دست داده و ستارگان از مدار خود بیرون مى روند و بر اثر تصادم شدید با یکدیگر، متلاشى مى شوند، عمر این جهان به پایان مى رسد و همه چیز ویران مى شود، تا بر ویرانه هایش عالم آخرت بر پا گردد. این همه، هشدارى است به انسان در زمینه فناى دنیا، تا آن را سراى جاویدان خود نداند، به آن دل نبندد و به خاطر آن آلوده هزاران گناه نشود.

در سوره نباء، درباره ی بعضی از وقایع قیامت سخن گفته شده است، از جمله: دو حادثه عظیم به عنوان «نفخ صور»؛ (دمیدن در شیپور) واقع مى شود، در حادثه اول، نظام جهان هستى به هم مى ریزد و تمام اهل زمین و همه کسانى که در آسمان ها هستند مى میرند، و در حادثه دوم، جهان نوسازى مى شود و مردگان به حیات جدید باز مى گردند و رستاخیز بزرگ انجام مى گیرد. سپس آسمان گشوده مى شود و به صورت درهاى متعددى در مى آید.

علم به وقوع قیامت تنها نزد خداوند است، و هیچ کس جز او نمى تواند وقت آن را آشکار سازد، ولى دو نشانه سربسته براى آن بیان مى کند: 1- قیام ساعت در آسمان ها و زمین، مسأله سنگینى است؛ چه حادثه اى ممکن است از این سنگین تر بوده باشد، در حالى که در آستانه قیامت، همه کرات آسمانى به هم مى ریزند، آفتاب خاموش، ماه تاریک، ستارگان بى فروغ و اتم ها متلاشى مى گردند، و از بقایاى آنها جهانى نو، با طرحى تازه ریخته مى شود. 2- قیام ساعت، ناگهانى است، یعنى: بدون مقدمات تدریجى، و به شکل انقلابى تحقق مى یابد.