«فاطِر» از ماده «فَطْر» (بر وزن سَتْر) به معنى شكافتن يا به معناى شكافتن از طول است، همان گونه كه در سوره «انفطار» نيز آمده است: «إِذَا السَّماءُ انْفَطَرَتْ»؛ (آن زمان كه [كرات] آسمان از هم شكافته شود) اين واژه به معنى دوشيدن شير از گوسفند و شكستن روزه و همچنين ابداع و ايجاد چيزى بدون سابقه نيز آمده است، گوئى پرده ظلمانى عدم شكافته مى شود و موجودى پا به عرصه هستى مى گذارد.

هر کس دو سوره «انفطار» و «انشقاق» را تلاوت کند، و آن دو را در نماز فریضه و نافله برابر چشم خود قرار دهد، هیچ حجابى او را از خدا محجوب نمى دارد، و چیزى میان او و خداوند حائل نمى شود، پیوسته [با چشم دل] به خدا مى نگرد و خدا [با لطفش] به او نگاه مى کند، تا از حساب مردم فارغ شود.

قرآن دگرگونی کرات آسمانی را در آستانه قیامت بسیار وحشتناک می داند. در واقع نظام جهان بالا درهم ریخته و انفجارهاى عظیمى سراسر کرات آسمانى را فرا مى گیرد، منظومه ها نظام خویش را از دست داده و ستارگان از مدار خود بیرون مى روند و بر اثر تصادم شدید با یکدیگر، متلاشى مى شوند، عمر این جهان به پایان مى رسد و همه چیز ویران مى شود، تا بر ویرانه هایش عالم آخرت بر پا گردد. این همه، هشدارى است به انسان در زمینه فناى دنیا، تا آن را سراى جاویدان خود نداند، به آن دل نبندد و به خاطر آن آلوده هزاران گناه نشود.

مباحثی که در سوره انفطار مطرح شده است، عبارتند از: حوادث عظیمى که در پایان جهان و در آستانه قیامت رخ مى دهد، توجه انسان به نعمت هاى خداوند که سراسر وجود او را فرا گرفته، اشاره به فرشتگانى که مأمور ثبت اعمال انسان ها هستند، سرنوشت نیکان و بدان در قیامت و گوشه اى از سختى هاى آن روز.