آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

از آيات قرآن استفاده مى شود كه دو بار در صور دميده مى شود: يك بار در پايان جهان كه همه خلايق مى ميرند و اين نفخه مرگ است و بار ديگر در آستانه رستاخيز كه همه مردگان زنده مى شوند و اين نفخه حيات است. در حقيقت توقف اين جهان و آغاز حركت جهان ديگر، تشبيه به توقف و حركت لشكرها و قافله ها شده كه با صداى شيپور يا صداى بلند ديگري همگى از راه رفتن باز مى ايستند و با صداى ديگرى به پا مى خيزند و حركت مى كنند.

يكي از نشانه هاي «قيامت»، «نفخه صور»؛ (دميدن در صور) است. در آيات فراوانى از «قرآن مجيد»، اشاراتى به مسئله نفخ صور شده است، از اين آيات به خوبى استفاده مى شود كه دو بار در صور دميده مى شود: يك بار در پايان جهان كه همه خلايق مى ميرند و اين نفخه مرگ است و بار ديگر در آستانه رستاخيز كه همه مردگان زنده مى شوند و اين نفخه حيات است.
در حقيقت توقف و از كار افتادن اين جهان و آغاز حركت جهان ديگر، تشبيه به توقف و حركت لشكرها و قافله ها شده است كه با صداى شيپور مخصوص يا صداى بلند ديگرى همگى با هم از راه رفتن باز مى ايستند و متوقف مى شوند و با صداى ديگرى به پا مى خيزند و حركت مى كنند.
در آیه 68 سوره «زمر» هم اشاره به نفخ صور اوّل شده است و هم نفخ صور دوّم و تنها آيه اى است كه هر دو در آن جمع شده است، مى فرمايد: (در صور دميده مى شود و به دنبال آن تمامى كسانى كه در آسمان ها و زمين هستند مى ميرند، مگر كسانى كه خدا بخواهد)؛ «وَ نُفِخَ فى الصُّورِ فَصَعِقَ مَنْ فِي السَّمَواتِ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ اِلَّا مَنْ شاءَ اللهُ».
صاحب «مقاييس اللّغة»، ماده صَعْق (بر وزن صَعْب) را در اصل به معناى صداى شديد دانسته و صاعقه را از همين معنا مشتق مى داند و از آنجا كه «صاعقه» سبب مرگ و نابودى است اين ماده به معناى «مرگ و مير» نيز آمده است(1)؛ ولى در «لسان العرب» نخستين معناى آن را بيهوش شدن و از كار افتادن عقل بر اثر شنيدن صداى شديد ذكر كرده است و معناى ديگر را مرگ و موت شمرده و حتى يكى از معانى صاعقه را از قول بعضى «مرگ» ذكر كرده است.
خداوند در دنباله آيه اشاره به نفخه دوّم كرده، مى فرمايد: (سپس بار ديگر در صور دميده مى شود و ناگهان همگى به پا مى خيزند و منتظر هستند [تا به حساب آنها رسيدگى شود])؛ «ثُمَّ نُفِخَ فِيهِ اُخْرَى فَاِذَا هُمْ قِيَامٌ يَنْظُرُونَ».
«صور» در اصل به معناى «شيپور» است كه معمولا براى توقف يا حركت لشكر و گاه كاروانها از آن استفاده مى كردند و در اين آيه در مورد توقّف عمومى حيات در عالم هستى و حركت مجدّد آن به كار رفته است.(2)