آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خواب اصحاب کهف که بالغ بر 309 سال طول کشید، خوابى که بی شباهت به مرگ نبود، و بیداریش نیز همانند رستاخیز بود؛ لذا قرآن در سوره کهف از آن برای اثبات قیامت و برانگیخته شدن انسانها پس از مرگ استفاده کرده و می تواند دلیلی باشد بر معاد جسمانی؛ زیرا صدها سال بر اصحاب کهف گذشت و بدنشان نپوسید.

خواب «اصحاب کهف» آن قدر طولانى شد که به 309 سال بالغ گردید، و به این ترتیب، خوابى بود شبیه به مرگ، و بیداریش همانند رستاخیز، لذا قرآن در آیات 19، 20 و 21 سوره «کهف» مى گوید: (و این گونه آن ها را برانگیختیم)؛ «وَ کَذلِکَ بَعَثْناهُمْ».
یعنى همان گونه که قادر بودیم آنها را در چنین خوابى طولانى فرو بریم، قادریم آنها را به بیدارى باز گردانیم.
ما آنها را از خواب برانگیختیم: (تا از یکدیگر سؤال کنند، یکى از آنها پرسید: فکر مى کنید چه مدت خوابیده اید؟)؛ «لِیَتَسائَلُوا بَیْنَهُمْ قالَ قائِلٌ مِنْهُمْ کَمْ لَبِثْتُمْ». (آنها گفتند: یک روز یا بخشى ازیک روز)؛ «قالُوا لَبِثْنا یَوْماً أَوْ بَعْضَ یَوْم».
این تردید، شاید به خاطر آن بوده است که: طبق گفته جمعى از مفسران، آنها در آغاز روز وارد غار شده و به خواب فرو رفتند و در پایان روز بیدار شدند، همین سبب شد، اول چنین فکر کنند: یک روز خوابیده اند، و همین که منظره آفتاب را دیدند بخشى از یک روز را مطرح کردند.
ولى سرانجام چون نتوانستند دقیقاً بدانند مدت خوابشان چقدر بوده؟ (گفتند پروردگار شما از مدت خوابتان آگاه تر است)؛ «قَالُوا رَبُّکُمْ أَعْلَمُ بِمَا لَبثْتُمْ».(1)
به هر حال، سخت احساس گرسنگى و نیاز به غذا مى کردند، چون ذخیره هاى بدن آنها تمام شده بود، لذا نخستین پیشنهادشان این بود:
(سکه نقره اى را که با خود دارید، به دست یکى از نفرات خود بدهید و او را به شهر بفرستید، تا برود و ببیند کدامین فروشنده غذاى پاکترى دارد، به مقدار روزى و نیاز از آن براى شما بیاورد)؛ «فَابْعَثُوا أَحَدَکُمْ بِوَرِقِکُمْ هذِهِ إِلَى الْمَدینَةِ فَلْیَنْظُرْ أَیُّها أَزْکى طَعاماً فَلْیَأْتِکُمْ بِرِزْق مِنْهُ».
(اما باید نهایت دقت را به خرج دهد و هیچ کس را از وضع شما آگاه نسازد)؛ «وَلْیَتَلَطَّفْ وَ لا یُشْعِرَنَّ بِکُمْ أَحَداً». (چرا که اگر آن ها از وضع شما آگاه شوند و بر شما دست یابند، یا سنگسارتان مى کنند یا به آئین خویش (آئین بت پرستى) باز مى گردانند)؛ «إِنَّهُمْ إِنْ یَظْهَرُوا عَلَیْکُمْ یَرْجُمُوکُمْ أَوْ یُعیدُوکُمْ فى مِلَّتِهِمْ».
(و در آن صورت هرگز روى نجات و رستگارى را نخواهید دید)؛ «وَ لَنْ تُفْلِحُوا إذاً أَبَداً».
اما ماجراى خواب «اصحاب کهف» دلیل دندان شکنى شده، به نفع آنها که طرفدار معاد جسمانى بودند.
لذا قرآن در نخستین آیه مى گوید: (همان گونه که آنها را به خواب فرو بردیم از آن خواب عمیق و طولانى بیدار کردیم و مردم را متوجه حالشان نمودیم، تا بدانند وعده رستاخیز خداوند حق است)؛ «وَ کَذلِکَ أعْثَرْنا عَلَیْهِمْ لِیَعْلَمُوا أنَّ وَعْدَاللهِ حَقٌّ».
(و در پایان جهان و قیام قیامت شکى نیست)؛ «وَ أَنَّ السّاعَةَ لا رَیْبَ فیها».
چرا که این خواب طولانى که صدها سال به طول انجامید، بى شباهت به مرگ نبود، و بیدار شدن آنها همچون رستاخیز، بلکه مى توان گفت: این خواب و بیدارى از پاره اى از جهات از مردن و بازگشتن به حیات، عجیب تر بود، زیرا صدها سال بر آنها گذشت و بدنشان نپوسید، در حالى که نه غذائى خوردند و نه آبى نوشیدند، در این مدت طولانى چگونه زنده ماندند!؟(2)