فلسفه تعزير منع و جلوگيرى از تكرار جرم است، و اين مقصود گاه با اجراى يك نوع تعزير حاصل مى شود، و گاه لازم است دو نوع تعزير يا بيشتر جارى گردد، تا اثر بازدارندگى داشته باشد. همانطور كه گاه مجرم جرائم متعدّدى مرتكب مى شود و گاه جرم واحدى كه مراتب مختلفى دارد بجا مى آورد، كه در اين موارد هم تعزيرات مختلفى را مى طلبد. در برخى از روايات نيز به تعزيرات تلفيقى اشاره شده است. نتيجه اين كه همان گونه كه انواع تعزير در جرمهاى مختلف متفاوت است، مقدار آن نيز با توجّه به نوع جرم و مقدار آن، در نوسان مى باشد.

ایشان معتقد است نمى توان در گناهان صغيره مجرمين را تعزير كرد؛ زيرا نه در سيره حضرات معصومين(ع)، و نه فقهاى اسلام، نديده ايم كه مردم را در تمام گناهان صغيره شلاّق بزنند. پس تعزير فقط در گناهان كبيره جارى مى گردد. ضمن اینکه طبق آنچه در آيه 31 سوره نساء آمده، خداوند متعال گناهان صغيره را مى بخشد و وقتى كه خداوند گناهان صغيره را مورد بخشش قرار مى دهد، چگونه مى توان در مورد آن تعزير كرد؟

«گنجینه ی احکام» از قول «بهاء» نقل می کند : اکثری از مردم محتاج به این فقره مشاهده می شوند، چه اگر سودی در میان نباشد، امور معطل و معوق خواهد ماند. لذا فضلا علی العباد، ربا را مثل معاملات دیگر که ما بین مردم متداول است، قرار فرمودیم. باید به "بهاء" گفت: قانون برای حفظ حقوق و جلوگیری کردن از تضییع آنهاست و گر نه احتیاجی به جعل قانون نیست. قانونی که عامل گرایش به سودپرستى و فراموشى کمک هاى انسان دوستانه باشد و اسباب تباهى انسان ها را فراهم می آورد، برای مجرمین و جنایتکاران ستمگر خوب است.