خداوند در قرآن براي «مخلَصين» امتيازات ويژه اي قائل شده كه براى هيچ يك از بندگانش قائل نشده است؛ روزى ويژه اى از الطاف خفيه اش به آنها اختصاص داده، آنها از جلوه هاى ذات پاك او لذّت مى برند و از باده شهودِ باطن او سرمست مى شوند. قلبشان از پيمانه شوق خدا لبريز و سر تا پايشان غرق عشق و جذبه وصال اوست. از وسوسه هاى شياطين مصونيت دارند و به مقام والاى عرفان رسيده اند، معرفتشان از همه برتر، مصونيتشان در برابر شيطان و هواى نفس از همه بيشتر و پاداششان در قيامت از همه والاتر است و ...

روایات زیادی درباره بی اعتبار بودن دنیا در کتب حدیثی بیان شده است. به عنوان نمونه در روايتى از حضرت رسول گرامى اسلام(ص) آمده است: «مرا با دنيا چكار! مَثَل من و دنيا همانند راكبى است كه در سايه درختى در روزى تابستانى مى آرمد، و پس از استراحت ترك آن درخت مى كند»....

علماء اخلاق به «وضوى باطنى» نيز قائلند كه همان پاك كردن نفس از رذائل اخلاقى و پاك كردن عقل از افكار هلاك كننده است. اگر در اين وضو غير خدا را ببيند دچار شرك خفي شده و نجس است. سالك بايد مثل شستن دست، دستِ دل را از كثافات پاك كند، مضمضه سالك چشيدن حلاوت ذكر و استنشاقش، تخليه ذهن از كثافات نفسانى است. شستن دست تا مرفق ميانه روى در امور دنيوى و مسح سرش، فدا كردن محبت دنيا به پاي محبت دوست است و آخر هم مس پاست. با گرفتن هر دو وضوء، مصداق روايت «الوضوء على الوضوء نور على نور» مي شود.