از كار افتادن «حافظه» انسان در قيامت

چرا در قيامت «حافظه» انسان از كار مي افتد؟

در قيامت مسائل پيچيده اسلامي را از ما سؤال نمي ‏كنند؛ بلكه سؤال مي كنند خدايت كيست؟ دين و كتابت چيست؟ قبله ‏ات كدام طرف است؟ ابتدايي‏ ترين سؤالي را كه به بچه‏ هاي خود مي ‏آموزيم از ما سؤال مي ‏كنند؛ ولي واقعه و رخداد مرگ به گونه ‏اي است كه بسياري از افراد چیزی يادشان نيست؛ چون فشار مرگ، فشاري نيست كه براي كسي حافظه بگذارد. از این رو در دستورات الهی آمده است که دائما به یاد پروردگار باشید تا یاد و نام خداوند در عمق جانتان رسوخ کند نه اینکه فقط هنگام خطر او را به یاد آورید.

عافیت طلبی مانع کسب معرفت

عافیت طلبی چه تأثیری در کسب معرفت دارد؟

آیات 86 و 87 و 93 سوره توبه در صدد نکوهش رفتار کسانی است که در عین برخورداری از توان جسمی و مادی، با رفاه طلبی و عافیت جویی، خود را در صف افراد ناتوان قرار داده و حاضر نمی شوند به دستورات الهی در زمینه جهاد عمل کنند. این آيات روشن مى سازد كه رابطه اى ميان تخلّف از جهاد به خاطر راحت طلبى و عافيت جويى با عدم درك حقيقت وجود دارد و در پایان هر دو آیه، بر مهر شدن دل های این متخلفین رفاه طلب و عدم درک و فهم آن ها تأکید شده است.

اهداف بعثت، در روایات اسلامی

روایات اسلامی هدف از بعثت انبیاء را چه می دانند؟

مهمترین اهداف بعثت انبیاء که در روایات به آنها اشاره شده عبارتند از: دعوت انسانها به توحید و یگانه پرستی؛ ابلاغ دستورات الهی و راهنمایی انسانها به منافع و مصالح حقیقی آنها؛ بیدار کردن فطرت انسانی نسبت به پیمانها و نعمتهای الهی؛ تکمیل مکارم اخلاق و بشارت و انذار بندگان. به عنوان نمونه، پیامبر اسلام فرمود: «اِنَّما بُعِثْتُ لِأُتَمِّمَ مَکَارِمَ الاخْلاَقِ».

پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
سامانه پاسخگویی برخط(آنلاین) به سوالات شرعی و اعتقادی مقلدان حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
تارنمای پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی
انتشارات امام علی علیه السلام
موسسه دارالإعلام لمدرسة اهل البیت (علیهم السلام)
خبرگزاری دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

قال الصّادق عليه السّلام :

اَللّهم ... وَ ارْحَمْ تِلْکَ الاَعْيُنَ الَّتى جَرَتْ دُمُوعُها رَحْمَةً لَنا وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْقُلُوبَ الَّتى جَزَعَتْ وَ احْتَرَقَتْ لَنا وَ ارْحَمِ الّصَرْخَةَ الّتى کانَتْ لَنا.

بحارالانوار، ج 98، ص 8