بخارى بعد از آن که حدیث سد ابواب را به سندش از عکرمه نقل می کند، در بابى دیگر تحت عنوان باب «قول النبىّ سدّوا الأبواب الاّ باب ابى بکر» به جاى کلمه «خوخه» کلمه «باب» را به کار برده است. و این تحریف، شرّاح صحیح بخارى را به اضطراب انداخته که به ناچار آن را حمل بر «نقل به معنا» کرده اند، امّا حقّ این است که این تحریف به طور حتم با غرض ورزى همراه بوده و در صدد سرپوش گذاشتن به نقص ابوبکر و رساندن فضیلت او به فضیلت امام على(ع) بوده است.

اهل سنت در حجیت اجماع، به قرآن تمسک کرده اند، همانند: «هرکس با پیامبر به مخالفت کند و راهى غیر از راه مومنان پیش گیرد، او را به جهنم افکنیم». بر این اساس، اهل سنت مخالفت با اجماع مومنین را حرام می دانند. در جواب می توان گفت: تبعیت غیر مومنان، همان مخالفت با پیامبر است، و مراد از راه مومنان، اطاعت پیامبر است. حال اگر در مخالفت مومنین، مخالفت با رسول نباشد، یعنى فقدان شرط، و فقدان جزا. همانند مخالفت شیعیان با خلافت ابى بکر، کار حرامى نبوده زیرا به دستور پیامبر(ص) نسبت به خلافت على(ع) عمل کرده است.

در روایت انس بن مالک و دیگران آمده، عمر معنای واژه قرآنی «أب» را نمی دانست و خود به آن معترف بود .
از ثابت نقل شده است : شخصى از عمر درباره معنى واژه «أبّ» در آیه «وَفَاکِهَةً وَأَبّاً» پرسید؟ عمر در جواب گفت : «ما از تکلّف و تعمّق نهى شده ایم». و ابن حجر در «فتح الباری» مى گوید: گفته شده است : «أبّ» واژه عربى نمى باشد . مؤیّد این مطلب مخفى بودن معناى آن بر مثل ابى بکر و عمر است.