شامیان پس از اغفال مردم عراق در جنگ صفین، صلح نامه ای را بر امام علی(ع) تحمیل نمودند که از این قرار بود: «اين صلح نامه ای است بین على بن ابى طالب و معاويه، كه ما تسليم حكم خدا و كتاب خدا هستيم و هرگاه دو حَكَم در قرآن حکمی در موضوع جنگ و صلح ما يافتند از آن پيروى مى كنيم در غیر این صورت به سنت پيامبر(ص) عمل مى كنیم». در ادامه دو لشكر متعد به امنیت و حفظ جان، مال، خانواده و قوم یکدیگر شدند.

عدالت جویى على(ع) ایجاب مى کرد که ثروت هاى کلانى که عمّال بنى امیّه در دوران عثمان به ناحق به چنگ آورده بودند، مصادره کرده و به بیت المال برگرداند و والیان اموی نیز تغییر یابند و ویژه خواری برای هیچ کس قائل نباشد. چنین مساله ای امثال طلحه و زبیر را که انتظار برخورداری از امکانات داشتند ناامید کرد. معاویه که از روحیّه دنیاپرستى طلحه و زبیر آگاه بود، پنهانى براى آنان نامه اى نوشت و آنها را تشویق به جنگ با امام(ع) کرد. طرح معاویه اثر کرد و آنان همراه با عایشه، جنگ جمل را به راه انداختند.