در اين كه نامه 41 نهج البلاغه به چه كسی نوشته شده اختلاف است. اين نامه، مخاطب خود را به خيانت در اموال بيت المال متهم مى كند. گروهي معتقدند كه مراد امام(ع) «ابن عباس» است. اما گروهی آن را قبول نکرده و مخاطب را مبهم گذاشته اند. زیرا ابن عباس یکی از بزرگان و دانشمندان اسلام بوده و در ميان مذاهب مختلف شيعه و اهل سنّت، به نيكى، علم و هوشيارى معروف است؛ و با وجود اخبار ضد و نقیضی که در این زمینه وارد شده و وجود جاعلان و مزدوران، نمی توان قبول کرد این نامه خطاب به او باشد.

امام علی(ع) در نامه 38 نهج البلاغه درباره مالك اشتر به مردم «مصر» می فرماید: «کسی از بندگان خدا را به سوى شما فرستادم که به هنگام خوف، خواب به چشم راه نمى دهد، از دشمن نمى ترسد و به او پشت نمى كند و در برابر بدكاران از آتش سوزنده تر است. به سخنش گوش كنيد و فرمانش را وقتی مطابق حق است اطاعت كنيد؛ او شمشيرى از شمشيرهاى خداست كه نه كُند مى شود و نه ضربه اش بى اثر؛ هيچ اقدامی جز به فرمان من انجام نمی دهد. من با اینکار شما را بر خود مقدم داشتم، زيرا او نسبت به شما خيرخواه و با دشمنانتان سخت گير است».

امام علی(ع) در پاسخ نامه برادرشان عقيل، که از عزم خود برای یاری ایشان سخن گفته و خواسته بود نظرشان را درباره جنگ با مخالفان بیان نماید، می فرماید: «من می خواهم با كسانى كه پيمان شكنى و نبرد با ما را حلال مى شمرند بجنگم تا آن گاه كه خدا را ملاقات كنم، [در اين راه] نه كثرت جمعيّت مردم در اطرافم بر عزت و قدرتم مى افزايد و نه پراكندگى آنها از اطرافم موجب وحشتم مى شود. هرگز گمان مبر كه فرزند پدرت از در تضرع در آيد يا در برابر ظلم سست شود يا زمام خويش را به دست هر كس بسپارد، يا به اين و آن سوارى دهد».