گرچه اسلام اصل جنگ و قتال را در موارد خاص و ضروری لازم دانسته و به آن مشروعیت داده است، ولی از آنجا که اسلام دین رحمت و رأفت و گذشت است، هدف اصلی آن هدایت عمومی مردم و نجات آنان از انحراف و انحطاط است، لذا ارزش های اخلاقی را در جنگ و قتال بیان کرده و اِعمال آن را لازم دانسته است. همانند: حرمت جنگ قبل از اتمام حجت، و نهی از کشتن زنان و اطفال و پیران، همچنین جلوگیری از پاشیدن سمّ، و نهی از مکر و خیانت و توصیه به پناه دادن، و وفای به پیمان، و حسن معاشرت با اسیران، و ...

بر اساس مبانی نظام حکومتی در اسلام، خداوند مبدأ حکومت است. لذا حکومت «تکوینی» و «تشریعی» از آن خداوند است؛ به این معنی که دین، حرکت انسان را در مسیر صحیح و عقلایی تعریف کرده است. از این رو خداوند مردم را بر اساس تقوا دسته بندی کرده، نه بر اساس نظام طبقاتی. همچنین در حکومت «اللَّه»، انسان خلیفه خداوند بر روی زمین بوده و می تواند با آبادانی آن، زندگی سعادتمندی داشته باشد. از سویی حکومت «الله»، بر اساس ارزش های اخلاقی پایه ریزی شده، و انسان ها هرگز از هدایت و ولایت ائمه(ع) بی نیاز نخواهد بود.

تفاوت بین روشهاى سیاسى از تفاوت دیدگاهها در مسأله حکومت ناشى مى شود. گروه شیطان با صراحت مى گویند که اخلاق و سیاست با یکدیگر جمع نمى شود، بنابراین فرمانروایى که خویشتن را ملزم به رعایت اصول اخلاقى مى داند، در حقیقت ذهن سیاسى ندارد؛ و هرگز حاکمیتش دوام نخواهد یافت! هدف وسیله را توجیه مى کند و هر آنچه در راه نیل به هدف دستاویز قرار گیرد نیک شمرده مى شود! در حالى که پیشواى گروه دیگر مى گوید: «من تنها براى تکمیل ارزشهاى اخلاقى مبعوث شده ام».