گروهی در معنای تفویض گفته اند: «خداوند پس از آفرینش پیامبر(ص) و ائمه معصومین(ع)، امر خلقت و رزق و مرگ سایر موجودات را به آنان واگذار کرده است». اگر مقصود این گروه در این واگذاری آن است که پیامبر(ص) و ائمه(ع)، فاعل حقیقی هستند، این سخن کفر و با ادله عقلی و نقلی مخالف است. اما اگر مقصود این است که خداوند قدرتی به ایشان می دهد تا اموری را در حد معجزه و کرامت انجام دهند، سخنی قابل قبول است. اما در مورد خلقت و تدبیر کل جهان، قرآن با صراحت این امور را منحصر به خداوند برمی شمرد.

طغيان ها غالباً از اينجا سرچشمه مى گيرد كه انسان خود را مالك حقيقى دارایی های خود مى پندارد؛ يا اگر حكومتى در اختيار او است خود را مطلق العنان مى شمرد. امّا هنگامى كه انسان با عينك توحيد به اين جهان نگاه كند خود را امانت دار الهى مى شمرد؛ با این وجود چگونه ممكن است در انجام دستور صاحب اصلى امانت كوتاهى كند ؟! همچنين در مورد حكومت ها خود را جز نماينده خداوند در بخش كوچكى از اين عالم هستى نمی بیند؛ با اين درك و ديد چه غرور و چه طغيانى و چه ظلم و چه فسادى ممكن است از او سر زند؟

مالكيّت بر دو گونه است: مالكيّت حقيقى(تكوينى)، و مالكيّت حقوقى(تشريعى)؛ مالك حقيقى كسى است كه داراى سلطه خارجى بر چيزى باشد. مالكيّت حقوقى، همان قراردادى است كه سلطه قانونى را بر چيزى امضاء مى كند؛ مثل مالكيّت انسان نسبت به اموال خود. هر دو نوع مالكيّت، از نگاه يك موّحد از آن خدا است. او است كه داراى سلطه وجودى بر همه اشياء جهان است. از نظر مالكيّت قانونى، نيز همه چيز از آن او است.