ابن اثیر در کتاب کامل خود می نویسد: عثمان در سال های نخست خلافت خود، و در سرزمین منا، نماز را تمام خواند که با اعتراض شدید امام علی(ع) و دیگران مواجه شد. عبد الرحمن بن عوف از وی انتقاد کرد و گفت: آيا تو با پيغمبر(ص) در اين مكان دو ركعت نخواندى؟ عثمان گفت: آرى!!! عبد الرحمن گفت: پس چرا سنت را رعایت نکردی؟.، عثمان گفت: شنيده ‏ام كه بعضى همه نمازها را دو ركعتی مى‏ خوانند و آن را سنت دانسته اند. عبدالرحمن گفت: این نمی تواند دلیل تغییر حکم باشد. عثمان گفت: من با اجتهاد خود اين را اختيار كردم.

در روایات آمده که عمر حکم شکیات نماز را نمی دانست و می گفت: به خدا سوگند من چیزى در این مورد از پیامبر(ص) نشنیده ام و نه از او پرسیده ام.

عمر هنگام مرگ با فراخواندن على(ع)، عثمان، طلحه، زبیر، سعد بن ابى وقاص، و عبدالرّحمن بن عوف، دستور داد این شش نفر با تشکیل شورا و مشورت، یک نفر را به عنوان خلیفه تعیین کنند. و حال آنکه؛ اگر بنابر آراى مردم است، چرا تبعیت عام صورت نگیرد؟ و اگر بنابر انتصاب است چرا باید شش نفر در این شورا قرار بگیرند، در حالی که شخصیت های ممتاز دیگری در جامعه حاضر بودند.