بعد از جنگ جمل على(ع) به معاویه نامه نوشت و او را دعوت به بیعت و اطاعت نمود، ولى معاویه به آن حضرت اعلام جنگ داد و مردم شام را براى این کار بسیج کرد. امام(ع) نیز مردم کوفه را براى رفتن به سوى صفّین بسیج نمود. در جبهه صفین، امام(ع) که مى خواست تا امکان دارد، درگیرى واقع نشود، با خویشتن دارى بسیار، بارها و بارها با اعزام نمایندگان و ارسال نامه، از آنها خواست که دست از راه خلاف بردارند ، ولى هیچ یک از این امور سودى نبخشید و سرانجام آتش جنگ در ماه ذى الحجّه سال 37 شعله ور شد.

بر سر نیزه کردن قرآن ها و طرح مسأله حکمیت براى تبیین موضع قرآن، زمانى به وجود آمد که پیروزى لشگر امام مسلم شده بود. مالک اشتر و تنى چند از یاران باوفاى امام از حضرت خواستند که جنگ را تا پیروزى ادامه دهند، ولى اشعث بن قیس منافق، با حدود بیست هزار نفر از سپاهیان، در حالى که شمشیرهایشان را بر دوش گذاشته بودند، امام را تهدید کردند که اگر حکمیّت کتاب الله را نپذیرد، همان گونه که عثمان را کشتند، او را نیز می کشند. بلاخره سعی و تلاش امام  در آگاه کردن ایشان اثری نداشت و کار به حکمیّت کشید.