«على بن يقطين» يكى از شاگردان برجسته ی امام کاظم(ع) بود. او، هم داراى شهرت و شخصيت اجتماعى بود و هم يكى از دانشمندان زمان خود به شمار مى‏ رفت و با استفاده از همین مقام و موقعيت، منشأ خدمات ارزنده‏ اى براى شيعه بود. با موافقت امام كاظم(ع)، او  وزارت هارون را پذيرفت. بعدها نيز چندين بار خواست استعفا نمايد، ولى امام موافقت نكرد، هدف امام از تشويق على به تصدى اين منصب، حفظ جان و مال و حقوق شيعيان و كمك به نهضت سرّى آنان بود. او در پرتو اين خدمات، همواره مورد حمايت امام كاظم(ع) بود.

ابوالعباس سفاح فدک را به عبدالله بن حسن بن على بازگرداند، ابوجعفر عباسى آن را پس گرفت و مهدى فرزند ابوجعفر آن را به فرزندان فاطمه(ع) بازگرداند. موسى الهادى بار دیگر آن را غصب کرد و هارون الرشید نیز همین معنا را ادامه داد تا مأمون آن را با تشریفاتى به فرزندان فاطمه(ع) بازگرداند، باز متوکل فدک را گرفت و فرزندش «منتصر» آن را بازگردانند. فدک که هر روز بازیچه دست سیاستمداران، دست به دست می شد، به سرعت رو به ویرانى گذاشت و درختانش خشک شد.