حر بن یزید ریاحی از مردان شريف كوفه و بزرگ قبيله خود بود. ابن زياد او را به فرماندهى هزار نفر مأمور جلوگيرى از امام حسين(ع) نمود ولى در روز عاشورا چون تصميم «ابن سعد» را بر جنگيدن با امام حسین(ع) جدى يافت، لرزه بر پيكرش افتاد و آرام آرام از سپاه يزيد كناره گرفت و به سوى اردوگاه امام حسين(ع) شتافت و او اوّل كسى بود كه به ميدان رفت و شهيد شد.

امام بعد از ممانعت حر، به کاروان خود دستور حرکت داد. سپاهیان حر مانع شدند و در پی سخنانی که میان امام و حر رد و بدل شد، حر، امام را تهدید به جنگ کرد. اما با دیدن شجاعت امام حسین(ع) از خود انعطاف نشان داد و ممانعت از حرکت کاروان امام را از روی اضطرار و معذوریت در مأموریتی که از ابن زیاد داشت، اظهار کرد و به کنایه به امام، سرانجام احتمالی و ناگوار رفتارهای مخالفت آمیزش با بنی امیه را یادآور شد. امام نیز سخنانی در مذمت زندگی ذلت بار و ستایش مرگ با عزت ایراد فرمودند.

درباره رویارویی کاروان امام حسین و سپاه حر بن یزید ریاحی گزارشهای متعددی وجود دارد که برآیند همه آنها چنین است: حر مأمور بود تا آمدن سپاه اصلی کوفه، کاروان امام را محاصره کند و از حرکت آنها ممانعت کند. در روز رویارویی و هنگام نماز، حر و سپاهیانش به امام حسین(ع) اقتدا کردند. بعد از نماز امام خطبه خواند و با یادآوری وضعیت نابسامانی که برای اسلام به دست بنی امیه پیش آمده بود، خود را معرفی نمود و برتری اهل بیت پیامبر را برای تصدّی امور مسلمانان گوشزد کرد.