شبلنجى مى کند: «شخصى به نزد على بن الحسین(ع) آمد و به اویشان عرض کرد: «فلان شخص در حضور من به شما ناسزا گفت. حضرت به او فرمود: بیا با هم به نزد او برویم. راوى مى گوید: در فکرم این بود که حضرت انتقام خود را از آن مرد خواهد گرفت. به نزد آن مرد که رسید حضرت به او فرمود: «اى مرد! اگر آنچه را که تو درباره من گفتى حق بود از خداوند خواستارم که مرا بیامرزد، و اگر آنچه را که در حقّ من گفتى باطل است خداوند متعال تو را بیامرزد. حضرت این را فرمود و از نزد او خارج شد».
 

«سخن حق» مانند بذر است، دل هائى که چون سنگ خارا هستند هرگز آن را نمى پذیرند و دل هائى که نرمش کمى دارند موقتاً مى پذیرند و دل هائى که آماده پذیرش هستند امّا خارهاى«صفات رذیله» در آنها روئیده، تأثیر«سخن حق» در آنها خنثی می شود. تنها دل هائى سخن حق را مى پذیرد و پرورش مى دهد و بارور مى کند که هم روح حق جوئى و حق طلبى بر آنها حاکم است و هم از صفات بد خالى است. و آن دل هاى مؤمنان است. 

جذابیت نهج البلاغه، دلایل روشنى دارد که مهمترین آنها عبارت است از: 1- در نهج البلاغه همه جا سخن از همدردى با طبقات محروم و ستمدیده و مبارزه با ظلم و بى عدالتى است. 2- یکى دیگر از جاذبه هاى نیرومند نهج البلاغه، این است که در هر میدانى گام مى نهد چنان حق سخن را ادا مى کند و دقایق را مو به مو شرح مى دهد که گویى گوینده این سخن تمامى عمر را اشتغال به بحث و بررسى روى همین موضوع داشته، نه غیر آن.