«ابرهه» از فرماندهان سپاه نجاشی بود كه پس از كشتن «اريات» بر تخت حکومت نشست و کلیسای بزرگی ساخت. او تصميم گرفت تا کعبه را تعطیل کند؛ اما چون مردم حجاز کلیساي بزرگ او را آتش زدند، برای گرفتن انتقام و نابودي كعبه و جذب درآمد اقتصادی با سپاه بزرگی به سوي مکه به راه افتاد. به مردم مکه پیام داد که شهر را ترک کنند. «عبد المطلب» که مي دانست قدرت مقابله با سپاه ابرهه را ندارد سفارش كرد كه همه به کوه ها پناه ببرند. در اين هنگام، پرندگانی در آسمان ظاهر شدند و با سنگ هايي در منقار و چنگال، به سپاه ابرهه حمله کردند، و همه لشكرش را نابود ساختند.

مهمترين تفاوت ميان منطق پیامبران الهی با کفار و مشرکین اين بود كه انبياء بر منطق و استدلال و عقل تكيه مى كردند؛ ولى دشمنان شان بر تهديد، ارعاب، زور و شكنجه. منطق حضرت ابراهيم(ع) بيدار كردن مردم با منطق و استدلال بود؛ اما دشمنان او حضرت را به داخل آتش انداختند. حضرت موسی(ع) فرعون را به خداپرستي دعوت كرد؛ اما فرعون او را به زندان تهديد كرد. در عصر و زمان ما نيز، شيعه در مقابل وهّابى هاى سلفى، استدلال هايى معقول، منطقى، متقن و قوى دارد، امّا آنها دست به تهديد، انفجار، كشتار و انواع و اقسام تبليغات بى پايه و اساس مى زنند.

اوایل سوره بروج، داستان «اصحاب اخدود» را نقل مى کند که مؤمنان را تهدید به شکنجه با آتش در خندق کردند، سپس کافران را به عذاب جهنم تهدید مى کند، و مؤمنان را بشارت به باغ هاى بهشتى مى دهد؛ در مقطع بعد داستان «فرعون» و «ثمود» که در مقابل فرمان عذاب الهى نابود شدند را بیان می کند تا کفار «مکّه» که نسبت به آنها قدرت ناچیزى داشتند حساب خود را بکنند، و در پایان اشاره به عظمت قرآن مجید دارد.

پادشاه يمن ذونواس بود وى به آيين يهود گرايش پيدا كرد و يهودى شد اما به او خبر دادند كه مردم نجران حاضر نيستند يهودي شوند لذا با لشكري آهنگ آنجا كرد و دستور داد گودال هائي از آتش آماده سازند و تمام كساني را كه مقاومت كردند در آتش سوزاند. آری از بین آن مردم تنها عده كمي آئين يهود را پذيرفته و نجات يافتند و به خاطر گودال هاي پر از آتش، به مردم سوزانده شده نجران «اصحاب اخدود» گفته شده است.