با مطالعه تاریخ انبیا در می یابیم که دعوت آنها داراى دو جنبه نفى و اثبات بوده؛ نفی عبادت غیر خدا و اثبات ربوبیّت ذات مقدّس، که اساس یگانه پرستی است. پیامبران تلاش می کردند با معرفی مبدأ حقیقى به اجتماع، اجازه ندهند  نیروى درونى و فطرت با مصادیق غلطى مانند: بت، ماه، ستاره و... اشباع شود زیرا که خدا پرستى از ابتداى خلقتِ بشر، وجود داشته و اکنون هم اکثریّت مردم جهان خداپرست اند.

حضرت امیرالمومنین(ع) اهداف بعثت انبیاء را این گونه برمی شمارند: 1- توجه دادن مردم به یگانه پرستی و پیروی از حق و عدالت که در فطرت هر کس نهفته است. 2- به یاد آوردن نعمتهای الهی برای استفاده درست از آنها در پیمودن مسیر سعادت. 3- رساندن تعلیمات آسمانی و فرامین الهی به مردم. 4- برگرفتن حجاب های غفلت و گناه از اذهان مردم برای آشکار کردن گنجینه های دانش در عقل بشر. 5- تذکر دادن آیات الهی به مردم برای توجه شان به خدا و بیدار شدن شان از خواب غفلت.

بحث اصلی سوره انعام، همانند سایر سوره هاى مکّى، دعوت به توحید، نبوت و معاد است ولى بیش از همه، روى مسأله یگانه پرستى و مبارزه با شرک و بت پرستى دور مى زند.