آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

با مطالعه تاریخ انبیا در می یابیم که دعوت آنها داراى دو جنبه نفى و اثبات بوده؛ نفی عبادت غیر خدا و اثبات ربوبیّت ذات مقدّس، که اساس یگانه پرستی است. پیامبران تلاش می کردند با معرفی مبدأ حقیقى به اجتماع، اجازه ندهند  نیروى درونى و فطرت با مصادیق غلطى مانند: بت، ماه، ستاره و... اشباع شود زیرا که خدا پرستى از ابتداى خلقتِ بشر، وجود داشته و اکنون هم اکثریّت مردم جهان خداپرست اند.

تاریخ انبیا را که مطالعه مى کنیم، به این نکته مى رسیم که دعوت آنها داراى دو جنبه نفى و اثبات بوده است:
1. قابلیّت عبادت را از بت، ماه، خورشید، ستاره و... نفى مى کردند.
2. ربوبیّت آن ذات مقدّس و مبدأ حقیقى را اثبات مى نمودند.
پایه و اساس تبلیغات آنها، یگانه پرستى بود نه اثبات صانع؛ آنها مى گفتند:
فقط خداى واحد را پرستش کنید، چون خدا و معبودى جز آن ذات یگانه وجود ندارد.
خلاصه، وظیفه پیغمبران این بود که معبود و مبدأ حقیقى را به اجتماع معرّفى کنند و اجازه ندهند تا نیروى درونى و فطرى (روح خداپرستى) که با روح و روان آنها ارتباط مستقیم دارد با مصادیق غلطى مانند: بت، ماه، ستاره، خورشید، آتش، حیوانات و... اشباع شود.
از این مطالب نتیجه مى گیریم که خدا پرستى از ابتداى خلقتِ بشر، وجود داشته و اکنون هم اکثریّت مردم جهان خداپرست اند و این حسّ خداپرستى که در وجود تمام انسانهاست از مسأله رسم و عادت، فرسنگ ها فاصله دارد.(1)