اولا: نذر براى غير خدا دو صورت دارد: 1. نذر كردن براى بندگان خدا به نيّت تقرّب و جلب رضايت آنان «بدون توجه به خشنودى و يا خرسندى خدا»؛ چنين رفتارى، نوعى شرك و به منزله بت پرستى و باطل است. 2. نذر عملى خدا پسندانه «به خاطر تقرب به خدا و جلب رضايت او» و «هديه ثواب آن به يكى از اولياء الهى» است؛ چنین نذری بدون شک كارى پسنديده است.
ثانیا: به نظر علماى اهل سنّت‏ نیز اگر قصد نذركننده خود ميت و تقرّب به او از اين راه باشد جايز نيست، ولى اگر قصد او خداى متعال است و نيتش آن است كه زنده ‏ها از آن به نحوى بهره ببرند و در ضمن ثواب آن براى كسى باشد كه براى او نذر شده، در اين صورت وفاى به نذر واجب است و اين عمل از نوع هداياى زنده‏ ها بر مردگان است كه مشروع است.
ثالثا: نذر برای بزرگ داشت امام حسین(ع) از دو جهت مطلوب خداوند متعال می باشد: 1- سفارش خداوند به بزرگداشت فضائل اولیاء الله. 2- دستور خداوند مبنی بر توسل به اولیاء الله.

مهمترین سرمایه یک جامعه، اعتماد متقابل افراد اجتماع نسبت به یکدیگر است؛ و عهد و پیمان، تأکیدى است بر حفظ این اعتماد متقابل. عهد و پیمان معنى وسیعى دارد که هم شامل عهدهاى خصوصى در میان افراد و هم شامل عهد و پیمان هائى که در میان ملت ها و حکومت ها برقرار مى گردد و هم شامل پیمان هاى الهى مى شود. به همین دلیل در قرآن و احادیث اسلامى روى مسأله وفاى به عهد تأکید شده و شکستن آن از گناهان کبیره محسوب مى شود.

اسلام اهمیت زیادی به وفاى به عهد و پایبند بودن به پیمان ها داده است ولی قرآن می فرماید: پیمان با مشرکان یک طرفه لغو گردد، چون قرائنی بر نقض پیمان آنها آشکار شده بود. ضمن اینکه پیمان هائى که به خاطر شرایط خاص بر قومی تحمیل مى شود، مانعى ندارد که پس از قدرت، این پیمان ها به طور یک جانبه لغو گردد. بعلاوه در لغو پیمان مشرکان چهارماه به آنها مهلت داده شد.

«تِبْیان» به معنى «بیان کردن» است، و با توجه به وسعت مفهوم «کل شىء»، می توان گفت: در قرآن، بیان «همه چیز» هست. منظور از «همه چیز»،  تمام امورى است که براى پیمودن راه تکامل فردی و اجتماعی انسان لازم است، نه این که: قرآن یک «دائرة المعارف» بزرگ است که تمام جزئیات علوم ریاضى و جغرافیائى و شیمى و فیزیک و گیاه شناسى و... در آن آمده است. آنچه قرآن به خاطر آن نازل شده، همان مسأله انسان سازى است، و در این زمینه، چیزى را فروگذار نکرده است.