«ورقة بن نوفل» از عموزادگان حضرت خديجه(س) و فردى كم سواد بود؛ ولي كتاب هائي خوانده بود. بر اساس افسانه ای گفته می شود او پيامبر(ص) را از نگرانى كه در آغاز بعثت برايش رخ داده بود، نجات داد و با اطميناني كه او داد پيامبر(ص) به آرامش دست يافت. در پاسخ به این داستان ساختگي بايد گفت: 1. سلسله سند داستان به شخص نخست كه شاهد داستان است نمى رسد، لذا روايت اين داستان، مرسله است. 2. وجود اختلاف در نقل داستان، خود گواه ساختگى بودن آن است. 3. به گفته بسياري از مورّخين، ورقه تا ظهور دعوت پیامبر(ص) زنده بود؛ اما هرگز به دين اسلام مشرف نگرديد و سرانجام كافر از دنيا رفت [چطور فرد كافري مي تواند به پيامبر(ص) آرامش دهد؟!].

براي رفع تعارض ميان «روايات انزواطلبي» با «روايات اجتماع گرائي» بايد گفت: از متون آيات و روايات به خوبى استفاده مى شود كه عزلت نشيني مربوط به شرايط خاصِّ اجتماعى است و به صورت يك استثنا در برابر حكم كلى اسلام قرار دارد؛ از جمله موارد عزلت نشيني مي توان به اين موارد اشاره كرد: 1. دورى گزيدن از دنياپرستان. 2. دورى گزيدن از جامعه فاسد و منحرف.

پیامبر(ص) پیش از بعثت، سالی یک ماه در غار حرا به عبادت می پرداخت و قرائن، حاکی از حضور حضرت علی(ع) با ایشان در آن یک ماه است و به نظر می آید وقتی فرشته وحی،دستور رسالت را به حضرت محمّد(ص) ابلاغ کرد، حضرت علی(ع) نیز همراه ایشان بوده است. خود حضرت علی نیز در یکی از خطبه های شان به این موضوع اشاره می کنند.

ایشان می فرماید: «در هر سال مدتى را در غار حراء به عبادت خدا مى پرداخت و جز من کسی او را نمى ديد و من هنگام بعثت نور وحى و رسالت و بوى نبوّت را استشمام كردم». از سوی دیگر بر اساس پاره اى روايات پيامبر(ص) حتى پس از بعثت نیز گاهى به غار حراء مى رفت و به دور از آزار مشركان به عبادت مى پرداخت، و در بازگشت به طواف کعبه رفته و سپس به خانه بازمی گشت. حتی گاهی على(ع) و خديجه نیز همراه آن حضرت بودند.