علی(ع) در خطبه 30 نهج البلاغه مى فرمایند: «عثمان استبداد و خودکامگى پیشه کرد، و شما بى تابى کردید و از حدّ گذراندید، و خدا در خودکامگى، و در بى تابى و تندروى، حکمى دارد که تحقّق خواهد یافت».

معاویه پس از تثبیت ارکان قدرت خویش، امام مجتبى(ع) را مسموم ساخت. او برخلاف مفاد صلح نامه و تمام اصول انسانى و دینى، اقددام به کشتار وسیع شیعیان کرد؛ تا با از میان برداشتن مخالفان، راه را براى خودکامگى هایش هموارتر سازد. معاویه، زیاد بن ابیه را به فرمانداری کوفه منصوب کرد، او که شیعیان را به خوبی می شناخت بسیاری از آنان را به قتل رساند.

طبق آیه 31 سوره توبه، هیچ مسلمانى حق ندارد اطاعت بى قید و شرط انسانى را بپذیرد؛ زیرا این کار مساوی است با پرستش غیر خدا. لذا باید همه اطاعت ها در چهارچوب اطاعت خدا باشد و قرآن پیروى از دستور یک انسان را تا آنجا مجاز می شمارد که با قوانین خدا مخالفتی نداشته باشد. اطاعت بی قید و شرط از انسان ها باعث می شود آنها به شکل بت درآیند و بر اثر خودکامگى، پیروان خود را به زنجیر بکشند و این نوع بت پرستی از بت پرستی زمان جاهلیت هم بدتر است؛ زیرا بت های بی روح پرستش کنندگان خود را استعمار نمی کردند.