آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

علی(ع) در خطبه 30 نهج البلاغه مى فرمایند: «عثمان استبداد و خودکامگى پیشه کرد، و شما بى تابى کردید و از حدّ گذراندید، و خدا در خودکامگى، و در بى تابى و تندروى، حکمى دارد که تحقّق خواهد یافت».

امیرالمؤمنین(علیه السلام) در بخشى از خطبه 30 نهج البلاغه در این رابطه مى فرمایند: «لو أمرتُ به لکنتُ قاتلاً، أو نهیتُ عنه لکنتُ ناصراً، غیر أنّ من نصره لا یستطیع أن یقول: خذله من أنا خیر منه، و من خذله لا یستطیع أن یقول: نصره من هو خیر منّی، وأنا جامع لکم أمره، استأثر فأساء الأثرة، وجزعتم فأسأتم الجزع، ولله حکمٌ واقعٌ فی المستأثر والجازع»(1)؛ (اگر به کشتن او (عثمان) فرمان داده بودم، قاتل بودم، و اگر از آن باز مى داشتم از یاوران او به شمار مى آمدم، با این همه، کسى که او را یارى کرد، نمى تواند بگوید که از کسانى که دست از یارى اش برداشتند بهترم(2)، و کسانى که دست از یارى اش برداشتند نمى توانند بگویند یاورانش از ما بهترند. من جریان عثمان را برایتان خلاصه مى کنم: عثمان استبداد و خود کامگى پیشه کرد، و شما بى تابى کردید و از حدّ گذراندید، و خدا در خودکامگى، و در بى تابى و تندروى، حکمى دارد که تحقّق خواهد یافت).(3)